Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 09:35)
Bakının ən
böyük xəstəxanalarından
birinin travmatalogiya
şöbəsinə gətirilən xəstənin
vəziyyəti çox ağır idi.
Özündən getmiş xəstəni
arabada binanın o biri
tərəfində yerləşən
əməliyyat otağına qədər
uzanan alaqaranlıq
dəhlizlə aparırdılar.
Arabanı ağ xalatlı iki qadın
və iki kişi aparırdı. Cərrah
özü də arabanın yanıyla
gedirdi. Bu saçı seyrək, orta
boylu, arıq, öz
həmkarlarından təmkini,
qərarlı görünüşü və
amiranə ciddiliyi ilə seçilən
bir adam idi. Xəstəxana
həyatı üçün adi olan bu
mənzərədə yersiz görünən
bir şey vardısa, o da
xəstəni xəstəxanaya
çatdıran adamın üzündə,
hərəkətlərində aydın-aşkar
nəzərə çarpan faciəvi
komiklik idi. Bu balacaboy,
55-60 yaşlı, arıq sifətinə
uyğun gəlməyən
yekəqarın kişi fırfıra kimi
dayanmadan doktorun
başına dolanıb eyni sözləri
təkrar edirdi: – Doktor,
əziz, doktor, öldürdülər...
Bu cür adamı, günün
günorta çağı, xurd-xəşil
elədilər, məhv elədilər.
Yerazlar elədi, doktor,
yerazlar. 5-6 yeraz gədəsi.
Bu qancıq balaları
köçgünlər heç kimə
hörmət eləmir, doktor,
canım-gözüm doktor. Heç
kimi hərləmirlər. Nə şair
bilirlər, nə aktyor, nə
yazıçı... Denən ki, filankəs
ermənidi, vəssalam. O
dəqiqə ayaqlarının altına
salıb vəhşi kimi
təpikləyəcəklər. Tikə-parça
eləyəcəklər, heç kimin də
hünəri çatmayacaq yaxın
getsin. Mən onlara deyirəm
ki, döyməyin, bu erməni
deyil, bu bizimkidi, bizim
xalqın balasıdı, millətimizin
qürurudu, vicdanıdı. Eşidən
kimdi? Heç qoymadılar ki,
öz adımı deyim.
Böyrümdən nətər təpik
vurdularsa ,az qaldı
nəfəsim kəsilsin elə
yerimdəcə öləcəkdim.
Baxın doktor, sağ tərəfimə,
bax bura, elə vurdular ki...
dəhşət ağrıyır. Doktor
xəstəni gətirən adamın
dediklərini elə də yaxşı
başa düşmürdü. Bəlkə də,
başa düşmək istəmirdi.
Bəlkə, bu – dayanmadan
donquldanan, vurnuxan,
qəhvəyi, dama-dama
köynəyin üstündən sarı
qalstuk taxan gülməli
kişinin dediklərini heç
eşitmirdi də.