Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 23:01)
– Beləcə
(aktyorun xəyalında)
başqan keçmiş çayxana
dostunu nəvaziş və gülər
üzlə qarşıladı. – Əzizim
necəsən? Teatrda yeni nə
var? Kimin pyesini
tamaşaya qoyursuz? Elə
dünən uşaqlardan sənin
barəndə soruşdum.
Deyirəm nədənsə gözə
dəymir. Maraqlanın görün
haradadır, niyə bizim
səhnəmizin ustadı
görünmür? Bəlkə, onun
nəyəsə ehtiyacı var?
“Ehtiyacı var” sözünü
eşidən kimi aktdəyor
dərhal arzuolunan tapanca
ilə bağlı xahişini bəyan
etdi. O həmçinin, Bəyə
aktiv fəaliyyət göstərən
qonşu mənzildəki
fahişəxanadan danışmağa
hazırlaşmışdı, lakin Bəy
böyük insanlara məxsus
həssaslıqla başa düşdü ki,
köhnə dostunu Xalq
Cəbhəsinin qərargahına
gəlməyə, məhz, nə vadar
edib və onu əlavə
qayğılardan səxavətlə
qurtardı. – Bu kiçik
məsələdir, bəy! – Burada
bəy saqqalını yüngülcə
tumarlayır. Sonra ucadan
və şövqlə deyir: – Bizim
borcumuz xalqa lazımlı
insanları qorumaqdır. –
Bundan sonra o telefonun
dəstəyini qaldırır və
kiməsə tapşırıq verir: –
Aktyora yeni tapanca
gətirin. Bu məmin
dostumdur. Bizim böyük
aktyor. Bəli, indi ağır,
təhlükəli dövrdür. Biz
imkan daxilində ən yaxşı
insanlarımızı qorumalıyıq.
Başçı Bəy (aktyorun
xəyalında) məhz bu sözləri
deyir və Nuvarişə nəvazişlə
gülümsəyərək əlindəki
telefon dəstəyinə sakit
səslə əlavə edir: –
Patronları çox qoy... –
Başqandan yaxın vaxtlarda
tapanca alacağına əmin
olduqdan sonra Nuvariş
Qarabağlı cəmisi il yarım
bundan əvvəl onunla
müxtəlif çayxanalarda necə
uzun-uzadı oturduqlarını
kədərlə xatırladı. 1979-cu
ilin mayını yadına saldı,
Azərbaycanın o zamanki
birinci adamı
gözlənilmədən teatra baş
çəkdi və elə
gözlənilmədən ona
şəhərin mərkəzində ev
ayırdı. Altmışıncı illərin
sonunda o, bir dəfə bərk
vurmuşdu, tamamilə
sərxoş halda avtobus
dayanacağına gedərkən,
Zevina keçəsinin tinində
xalq arasında “Xazyain”
adlandırılan şəxslə
qarşılaşdı