Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 23:04)
sonralar
teatrda birinci şəxs
tərəfindən deyilən bu
sözlər indi aktyorun
qulaqlarında elə canlı
səslənirdi ki, sanki onları
xəstəxananın cansız
divarları da aydın eşidirdi. –
Mən indi Montin
qəsəbəsində yaşayıram, –
yerdən bir mərtəbə
aşağıda – aktyor köhnə
tanışı ilə cəsarətlə zarafat
etdi. – Sabahdan etibarən
şəhərin mərkəzində
yaşayacaqsan – yerdən on
mərtəbə hündürdə
yaşayacaqsan – birinci şəxs
əminliklə, zarafata
zarafatla cavab verərək
dedi. Həmin axşam
Axundovun “Müsyo Jordan”
əsəri oynandıqdan sonra
teatrın bütün yaradıcı
kollektivi direktor
Mopasson Mirələmovun
kabinetində toplaşdı.
Nuvariş dərviş Məstəli Şah
səhnəsini oynadı və onun
oyunundan görünür ki,
birinci şəxsin özü də razı
qalmışdı. “Sən “Ölülər”də
Şeyx Əhməd rolunu əla
oynayırsan” – o dedi. Mən
televizorda iki dəfə
baxmışam. Belə rolları
daha çox oyna. Aydındır ki,
həmin gün teatra
toplaşaraq, Xazyain
əvvəlcədən bir sıra işçilərə
mənzil verməyi
planlaşdırmışdı,
bəxtəvərlər arasında
hökmən Qreta Minasova da
olmalı idi. “Burada köhnə
bir əməkdaş olmalı idi –
Minasova. O hələ də
teatrda işləyir?” – Xazyain
proforma üçün direktordan
soruşdu. Əlbəttə, bilir ki, o,
teatrdan heç vaxt və heç
yerə getməyib.
Gözlənilməz dəvətdən
özünü itirən Qreta
Sarkisovna Mopassanın
kabinetinə ölü kimi
ağappaq daxil oldu, oradan
isə sevincdən ağlayaraq və
yorulmadan “Çox sağ ol
oğlum! Sizə təşəkkür
edirəm!!!” sözlərini
təkrarlaya-təkrarlaya çıxdı.
İndiyə qədər aktyorun
gözləri qarşısında Qret
Sarkisovnanın həmin
axşamki siması durur.
Bəlkdə də, o vaxtkındən
daha canlı, daha ifadəli. Bir
də Saday Sadıqlının solmuş
siması, onun qızarmış
gözləri, baxışları, hirsi və
qəzəbi. Onun lap əvvəldən
nədəncə birinci şəxslə
münasibətləri qaydasına
düşmürdü. Kəsəsi,
Nuvarişin fikrincəgünah
Xazyaində deyil, Saday
Sadıqlının tərsliyi və
qürurunda idi. “Vanna suyu
ilə özünə dostlar qazanır.
Hər kəsə insanda olan ən
başlıca şeyi – ləyaqətini
almaqla nə isə verir. Hər
kəsi sakit və sözəbaxan
etmək üçün xalqın ruhunu
axtalayır”. Bu cür dəhşətli
sözləri Saday Sadıqlı teatr
rəhbərliyinin yanında da
səsləndirməkdən
qorxmurdu. “Cənab Sadıqlı,
bəs sizin nəyə ehtiyacınız
var?” – o zaman birinci
şəxs ona xas olmayan
gərgin və inamsız səslə
Sadaya müraciət etdi. Bu
zaman onun səsi hətta bir
qədər titrədi. “Cənab”
sözündə isə açıq-aydın
istehza və nifrət
duyulurdu. Əlbəttə ki,
Saday Sadıqlının
“dünyagörüşü” Xazyainə
məlum idi. “Mənim heç
nəyə ehtiyacım yoxdur!” –
Saday Sadaqlı ucadan və
təkəbbürlə cavab verdi