Ardarazli [Off] (19.05.2013 / 14:37)
Milan Kunderanın çox
möhtəşəm bir sözü var.
Diqqətli forumcular bu sözü
dəfələrlə yazılarımda
işlətdiyimi bilirlər. Bizim
bu günkü vəziyyətimizi bir
xeyli anlamaq üçün bu söz
açar rolunu oynaya bilən
sözlərdəndir.
Milan Kundera deyir:
insanın ən böyük
azadlıqlarından biri, onun
işinin itirilmə qorxusunun
olmamasıdır. Ağır sözdü.
Çox dərin mənası var.
İnsan əsasən iki halda işini
itirməkdən qorxmur:
1. O, peşəkardır. Bilir ki,
ona bir mütəxəssis kimi
ehtiyac var. Burdan
çıxacaq və az keçmədən
başqa bir yerdə işə
düzələcək. Ola bilsin ki,
maaşı bir az aşağı olsun,
hər halda ac qalmayacaq.
Peşəkarlıq insanı
axrayınlaşdırır. Peşəkar
insan istər-istəməz diktə
edir. Öz azadlığının qədrini
bilir.
2. Daxilən azad olan
insanlar işini itirməkdən
qorxmurlar. Ola bilsin ki,
onlar iş tapmaqda çətinlik
çəksinlər. Maddi vəziyyəti
qəfildən ağırlaşsın. Amma
bütün bunlar daxilən azad
adama zamanında və
anında qapını çırpıb işi
tərk etməyə mane olmur.
Daxilən azad adamlar işin
itirilməsindən sonra
yaranacaq ağır vəziyyəti
çox vaxt görmürlər. Onlar
üçün azadlığın qorunması
istənilən qınaqdan daha
əhəmiyyətlidir.
Nəzərə alsaq ki, bizim
ölkədə işini bilən və
daxilən azad adamlar
azdır, deməli, ölkədə
adamların böyük çoxluğu
daima işini itirmək
qorxusu altında yaşayırlar.
Bəli, ölkədə peşəkarlar çox
azdı, daxilən azad
adamlardan isə danışmaq
bir az yersizdir. Onlar artıq
azad adam kimi
görünmürlər, daxilən azad
adamlar Azərbaycan
reallığında qohum-
əqrəbanın, qonşuların
gözündə azad adam kimi
yox, dəli kimi qələmə
verilir.
Hər kəsin öz
maraqlarından çıxış etdiyi
bir vaxtda hansısa bir
şansı dəyərləndirməmək
bu gün Azərbaycanda
ancaq dəlilik kimi qəbul
olunur.
İndi Azərbaycanda insanın
rüşvət alması yox, rüşvət
almaması, yaltaqlanması
yox, yaltaqlanmaması
böyük təəccübə səbəb
olur. Reallıq budur ki,
ölkəmizdə insanların çoxu
işini itirmək qorxusu
altında yaşayır. Üstəlik,
onların hüquqları
qorunmur.
Həmkarlar ittifaqlarının
adı var, özü yoxdur. İşini
itirmək qorxusu olan
adamlar hər gün işə
edama gedirmişlər kimi
gedirlər. Onlar sanki işə
yox, edam olunmağa
gedirlər.
Çünki onlar hər gün iş
yerində təhqir olunurlar.
Onlar zorla gülümsəməli,
yaltaqlanmalı, quyruq
bulamalı, bir tikə çörək
üçün min hala və
vəziyyətə düşməlidirlər.
Onlar təhqir
olunduqlarının
fərqindədirlər. Onlar
bilirlər ki, yaltaqlıq edirlər.
Onlar bilirlər ki, gün
ərzində alçalırlar. Və bu
haldan-hala düşməyin
şahidləri var. Öz iş
yoldaşları. Sadəcə, ümumi
bir daxili razılıq əsasında
hər kəs başını aşağı salıb
bir tikə çörəyini qazanır.
Sadəcə, onların bir çoxu öz
daxilində bilir ki, bu, belə
olmamalıdır.=>>