şahidi olaraq iştirak etdiyi bu iddia neticesinde nümayişçi Pauvert mehkum olmuş, Marquis de Sadenin kitabları yığdırılıb yox edilmişdir. 1956… Cezair döyüşünün en qızğın dövrüdür. Aradan 30 deyil, 15 il keçmeden bu kitablar, minlerle eded çap olunmuş ve heç bir senzuraya uğramamışdır. 15 il içinde cemiyyet exlaqında ne deyişmişdir ki Sadenin kitabları, exlaq pozucu, dağıdıcı, tehrikedici xüsusiyyetlerini bu vaxt itirmişdir? Tek nümune ne Fransadır, ne de Marquis de Sade hadisesi. Nümuneler her dövrde, her ölkede vardır. Henri Millerin, öz yurdunda, Amerikada nümayiş olunması üçün 30 il gözlemesi, Fransada seslenilmesi gerekmişdir. İngiltere, buraxın Lady Chatterlyin Aşiqini, ela-hezretlerinin bele oxuyub anlamaqda çetinlik çekeceyi Joycenin Ulyssesinin nümayişine icaze vermemişdir. Eh, düşünce azadlığının “Kebeleri”nden sonra başqa bir nümune vermek lazımdırmı? Bütün qadağalar, qoruyacaqları heç bir şey qalmadığı zaman, bir şeyi qoruyarmış kimi görünmek isteyen siyasi iqtidarların dövründe ortaya çıxar ve müeyyen ictimai tebeqelerden güc alma meqsedi daşıyar. Bu gün bizdeki veziyyet de budur. Sağdan ya da soldan ya da ortadan biri çıxıb soruşa biler: Cemiyyet exlaqını qorumaq lazım deyilmi? Şübhesiz lazımdır. Amma cemiyyet exlaqını tek uçqur sadeleşdirenlerin qoruya bilmedikleri başqa exlaq deyerleri vardır demekdir. Cemiyyetin bütün “maddi ve menevi” deyerleri qorunduğunda, cinsellik de, onun xarice vurumu da, seneti de, heyatı da o exlaqın çerçivesi içindeki gerçek yerlerini alar. Belece qadağan etmeden ve qadağan edilmekden qurtulunur. Qadağan etme ehtirasını xarakterize edecek en yüngül söz ‘ayıbdır.
»Cinsellik
»Oxu zalına keç