çekirler.
“Cüme” suresinin ikinci ayesinde buyurulur: “Odur ki, savadsızlara onların öz arasından peyğember seçdi ki, Allahın ayelerini onlara oxusun, onları paklığa çıxartsın ve kitab ve hikmeti onlara öyretsin.” Peyğemberler ve onların vesileri bu vezifeleri heyata keçirmek üçün misilsiz eziyyetlere dözmüşler. Bu silsilenin sonuncu nümayendeleri İslam Peyğemberi ve me`sum İmamlardır.
Lakin bu gün peyğember ve imamların olmaması insanların te`lim ve terbiyesinin başsız qalması demek deyil. Revayetlerden me`lum olur ki, bu mes`uliyyet din alimlerinin üzerine düşür. İslam Peyğemberi (s) buyurur: “Allahın rehmeti olsun menim canişinlerim olan o keslere ki, menim sünnetimi (qayda-qanunlarımı) diri saxlayıb onu Allahın bendelerine öyredirler.” Terbiye dini te`lime esaslanmalı olduğundan bu iş de din alimlerinin üzerine düşür. Bundan elave peyğember sünneti tekce te`limden yox, eyni zamanda terbiyeden de ibaretdir.
Peyğemberin te`lim ve terbiye arasında serhed qoymaması bir daha tesdiq edir ki, te`lim ve terbiyeni bir-birinden ayırmaq olmaz.
TEHSİL MERKEZLERİNDE TERBİYENİN ROLU
Elmi merkezlerde te`lim ve terbiyeye paralel diqqet gösterilmelidir. Teessüf ki, be`zen müeyyen islam elmine üstünlük verildiyi halda başqa bir islam elmi kölgede qalır. Lazımi diqqet gösterilmeyen en mühüm sahe exlaq ve me`neviyyat sahesidir. Dini elm merkezlerinde (hövzelerde) terbiye, tezkiye meselesi en ağrılı meseledir. Hele de bu problem öz hellini tapmamışdır.
Bu problemi doğuran sebeblerden biri ilahi exlaqa yiyelenmiş arif alimlerin heddi aşan tevazökarlığıdır. Dini merkezlerde bu insan-ların nefesine ehtiyac olduğu halda onlar başqalarına exlaq dersi keçmeye özlerini layiq bilmirler. Bu böyük şexsiyyetler onlardan nesihet isteyenlere “bizim özümüzün nesihete ehtiyacımız var” deyirler. Onların bu hereketi böyük me`neviyyat elameti olsa da tevazökarlıq vezifenin qarşısını almamalıdır. Eger bütün exlaqseverler yalnız öz terbiyesi ile meşğul olsa cemiyyetde insanlıqdan eser qalmaz.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>