Meger peyğemberlerin bir zaman icra etdiyi te`lim ve terbiye vezifesi bu gün alimlerin öhdesinde deyilmi?! Başqalarına nisbeten daha exlaqlı olanlar cemiyyeti islah etmeye borcludurlar.
Bir sözle, terbiye de te`lim kimi vacib emrdir. Ne te`lim, ne de terbiye sahesinde layiqli insanlar üçün tevazökarlıq manee ola bilmez. Eger heqiqi alim “danışsam deyerler ki, özünü gösterir” düşünerek susarsa beşeriyyet cehalete düçar olar.
Tarixde hetta en yaxın adamlarından öz elm ve fezilet mertebesini gizleden böyük şexsiyyetler olub. Düzdür, bu şexsiyyetlerin bir çoxu hemin hereketlerine beraet qazandıracaq möhkem delillere malik olublar. Şexsiyyetini gizletmek insan üçün kamal hesab oluna biler, amma hemişe yox! Eger bütün alimler şöhretperestlikden qurtulmaq üçün öz elmini gizlederse xalqın te`lim-terbiyesi ile kim meşğul olar?! Bu kifayi vacib işle hökmen kimse meşğul olmalıdır.
Menim de terbiyeye ehtiyacım başqalarından daha çoxdur. Amma özümden soruşuram ki, eger bu vezifeni yerine yetirmesem qiyamet günü ne cavab vererem? Bu vacib işden boyun qaçırdığıma şöhretperestlik qorxusu sebeb ola bilermi? Elmi merkezlerde tanınmış exlaq ustadları ders keçseler de, yene de bu işe ehiyac duyulur. Ona göre de bütün nöqsanlarına baxmayaraq menim kimileri üçün de terbiye işi ile meşğul olmaq vacib görünür.
TEZKİYE MEFHUMU
Tezkiyenin, ye`ni terbiyenin hedefi nefsdir. “Tezkiye” sözü ereb dilinden tercüme olunduqda iste`dadların çiçeklenmesi, kamilleşme, inki-şaf me`nasını verir. “Şems” suresinin 9-10-cu ayelerinde buyurulur: “Öz nefsini temizleyen kimse (tezkiye eden) mütleq nicat tapmışdır; onu korlayıb bulaşdıran kimse ise mütleq uduzmuşdur.” Ayelerden göründüyü kimi “tezkiye” kelmesi “nefsi temizlemek”, onun eksi ise “nefsi bulaşdırmaq” me’nalarını daşıyır.
Bu kelme «ağaca qulluq» me`nasını da verir. Bağban ağaca qulluq edir, ona su verir, dibini yumşaldır. O, ağacın inkişafı üçün ağacın budaqlarını budayır. Bütün bu işlerin içeri-sinde ağacı çirkabdan, zererli heşeratlardan

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>