Qurani-kerimde buyurulur: ”Ölüm
bihuşluğu, heqiqeten, gelecekdir. Bu,
senin qorxub qaçdığın (canını
qurtarmaq istediyin) şeydir“
(Qaf, 19).
Qeyd edek ki, Quranda bu kelme serxoşluq (Nisa, 43) ve qiyametin
dehşeti (Hecc, 2) menalarında da
işledilib. Mömin rahat can verer, kafir ise
çetinlikle dünyadan geder. Dini menbelerde gösterilir ki, ekser
hallarda möminlerin can vermesi asan,
kafir ve münafiqlerinki ise çox çetin
olur. Möminlerin ölümqabağı anları
meleklerin ehatesinde keçer. Melekler
orada olduqlarına göre, şeytan yaxın gele bilmez. Ölüm meleyi Ezrail kafirlerin ve
münafiqlerin gözüne dehşetli qiyafede
görüner. Möminler ise Ezraili gözel
simada görerler, Onunla ünsiyyetden
qorxmazlar. Hemçinin, heyatın
sonunda möminlerin gözüne müqeddesler görüner. Can veren çox
möminler Hezret Mühemmed
Peyğemberi (s), Hezret Elini (e), İmam
Hüseyni (e) gördüklerini ve susuzluq
halında sanki onların elinden su alıb
içdiklerini söylemişler. Peyğember bunu nezerde tutaraq
buyurub ki, Hezret Elini (e) seven her
kes kövser bulağının suyundan
içmeyince, Tuba ağacının meyvesinden
yemeyince ve cennetde öz yerini
görmeyince dünyadan köçmez. (Biharül-envar, VII, 221). Kafirlerin canverme anındakı
veziyyetinin en parlaq tesviri ile Qurani-
kerimde rastlaşırıq: ”kaş sen kafirleri
melekler onların üzüne ve yanlarına
vura-vura: ”Dadın ateşin ezabını!“ –
deyib canlarını alanda göreydin!“ (Enfal, 50; hemçinin, Enam,
93). Hedislerde deyilir ki, kafirin ruhu
bedeni rahatlıqla terk etmek istemez.
Bu zaman ölüm meleyi kafirin bedenini
dehşetli ezablara meruz qoyub, ruhu
çıxmağa mecbur eder. Kafirler ölümqabağı Allaha yalvararlar
ki, onlara azacıq möhlet versin, onları
bir
daha bu dünyaya qaytarsın. Amma bu,
mümkün olmaz (Möminun, 99-100). Başqa bir ayede buyurulur ki, insan
ölüm anında var-dövletini sedeqe
vermek üçün ömrünün bir az da
uzadılmasını isteyer
(Münafiqun, 10). Tövbe etmeyen günahkarın heyatının
son anlarında şeytan onun başı

[1] 2 >>