deyil. Bu arzulardı. Bu boş ümidlerdir. Dünya deyişen deyil. Men gedirem. Seçimini et .Ya men ya HOST. Bir deqiqelik sükutdan sonra dedim: - HOST... Aysel qapını örtüb otaqdan çıxdı. Menim gözlerim yere zillenmişdi. Heç ne düşüne bilmirdim. Beynim partlayırdı. Bir terefden A, bir terefden Abbasın mehkemesi, bir terefden bitirmeye hazırlaşdığım kitab, bir terefden HOST, bir terefden Aysel. Her şey bir-birine qarışmışdı. Evvel ele bilirdim ki, A da menim kimi bir oğlandır. Amma indi onun insan olmasına da şübhe edirem. Ne baş verir? Bu xaos ne zaman bitecek? Qulağımda eyni sual defelerle tekrarlanırdı. ”Biz ne edirik? Biz ne edirik? Biz ne edirik? Biz ne edirik? Biz ne edirik? Biz ne edirik? ” Bu sualların sonu yox idi. Aysel döze bilmedi. Aysel bacarmadı. O meni yarı yolda atdı. Men de ona heyat yoldaşı deyirdim. Meni yarı yolda atan yoldaş. Prokuror - Siz ve sizin tesirinize düşen cavanlar dünen şeherin merkezinde mağazanı yandıran yerde polis terefinden yaxalanmısınız. Bütün deliller toplanıb, bütün şahidler mehkeme zalındadır. Abbas, siz buna ne deye bilersiniz? Abbas: - Her şey göründüyü kimi sade deyil. Prokuror: - Abbas, men sizi başa düşmürem. Ne demek isteyirsiniz? Abbas: - Men heç ne demek istemirem. Meni siz bura getirmisiniz. Demeli siz ne ise demek isteyirsiniz. Prokuror: - Cenab Hakim, bu adam cinayetkardır. O etrafına cemiyyetin en aşağı üzvlerini toplayıb qruplaşmalar yaradır. Bizde olan melumatlara göre bu qruplaşmalar şeherde yanğınlar töredib, insanlara hede-qorxu gelir, deleduzluq edirler. Men Azadla mehkeme zalında oturmuşdum. Hakimin ve prokurorun qorxduqlarını gözünden oxumaq olurdu. Onlar Abbası tutmaq isteyirdiler. Amma qorxurdular. Çünki hemin hakimin de oğlu HOST-dan idi. Hemin prokurorun qardaşı uşaqları da HOST- dan idi. Bütün şeher bizim terefimizde idi. Xalq bizim terefde idi. Ona göre Abbas da çox rahat idi. İçeride azı 7 video kamera vardı. Onların 3-ü Azerbaycan kanalları idi, digerleri xarici kanallar. Mehkeme birbaşa yayımlanırdı.

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 23 >>