O defelerle özüne sual vermişdi: “Göresen düz yoldayam? Bütün qadınlar eynidirmi? Onlara qarşı münasibetde haqlıyam? Belke de haqlı deyilem. Birinin günahında beşinin ne teqsiri? Amma yox, hamısı eynidir. Yalançıdırlar. Kişilerden istifade edib, sonra da elcek kimi deyişirler hamısı, hamısı eynidir!” Anasının tez-tez xatırlatdığı evlenmek tekidine baxmayaraq, çalışsa da içinde nese ona mane olurdu. Nese onun nifretini alovlandırırdı. Nese her defe evlenmek sözü gelende, kobudluq etmemek üçün otaqdan behaneyle qaçmağa vadar edirdi onu. Bu nese - onun alçaldılmış, tehqir edilmiş saf sevgisi idi... İndi bu sevgi özünden on defe böyük olan nifret, kin, acıq ile paralelleşmişdi ve nifretin böyüklüyünden eriyib zerrece qalmışdı. Anasının xetrine deymemek üçün ne vaxta kimi behane getirecekdi? Onsuz da onun keleyini çoxdan başa düşübler. Elxan ondan böyük olsaydı memnuniyetle onu qarşıya verib vaxt qazanardı. Amma teessüf ki, bele deyildi. Üstelik qardaşı hele telebe idi, heç bu haqda düşünmürdü. Onun da öz qeribe prinsipleri var. Tehsil, iş onun heyatının tekce meqsedine deyil, hem de menasına çevrilib. “Amma çox yaxşı qardaşım var". – Rauf fikirli gülümsündü - hemişe böyük qardaşının hörmetini saxlayır, sözünden çıxmamağa çalışır. Göresen indi neyleyir? – saatına baxdı - Trabzon ile buranın saat ferqine göre, indi dersden gelmiş olar”. Birden-bire qardaşı ile danışmaq, sesini eşitmek düşdü könlüne. Telefonu götürüb Elxanın nömresini tapdı. Yığdı. Ele hemin an da Elxanın şen sesini eşitdi:
−Salam. Üreye bax e, ele elimde senin nömreni yığırdım.
−Salam, kişi! – Rauf hemişeki kimi qardaşını zarafatla salamladı. – Necesen?
−Şükür, salamatçılıqdı. Evde ne var, ne yox? Atagil necedir?
−Salamları var, yaxşıdırlar, narahat olma. Senin derslerin necedir? Yorulmursan ki?
Elxan yüngülce öskürdü. Amma sinesi çox berk xırıldadı.
−Yox eşi, ne yormaq. Eksine enerji alıram. Anam yanındadı?
Rauf ciddileşdi:
−Niye öskürürsen?
−Boş şeydi. Anama ver.
−Boş

[1] 2 3 ... 15 >>