Anası qızını çox sevir,hemişe ona “dünya gözeli”deyirdi. Ele o özü de buna şübhe etmirdi. Badam gözlü,aybenizli bir qızı kim sevmezdi ki?

Ancaq qız mektebe gedenden sonra her şey deyişdi. Sinif yoldaşları onun o qeder de gözel olmadığını deyirdi. Hetta çirkin deyenler de var idi. Qız evvelce onlara inanmadı,ona paxıllıq etdiklerini düşündü.

Ancaq çox keçmemiş heqiqet ortaya çıxdı. Onun “badam gözleri”çaş idi. Üstelik anası dediyi kimi ağbenizli de deyildi. Demeli anası uzun iller ona yalan demişdi.

Get-gede qızın anasına olan sevgisi nifrete çevrildi.Ere getmek vaxtı çatsa da üzüne baxan bele yox idi. Üstelik bütün müalicelere baxmayaraq gözleri de düzelmirdi. Hetta hekimler ne vaxtsa gözlerinin tutulacağını da deyirdi.

Nehayet qız dözmeyib evden getmek qerarına geldi. Ancaq anası başqa bir şeherde iş tapdığını deyerek ondan qabaq evden çıxıb getdi....
Bir müddet sonra hekimler dediyi kimi qızın gözleri tutuldu. O öz qaranlıq dünyası ile tek qalsa da anasına nifreti soyumamışdı. Bir gün hekimler onun gözlerini deyişmek üçün göz tapdıqlarını dediler. Qız evvelce razı olmaq istemedi. Çünki gözü açılınca yene de eybecerliyini görmeli olacaqdı. Amma kor yaşamaq da çetin idi. Heç olmasa başqalarına yük olmayacaqdı…

Emeliyyat uğurla keçdi. Qız emeliyyatdan sonra qorxa-qorxa güzgüye yaxınlaşdı. Güzgüde özünü görende dehşete gelmişdi. Qarşısında sanki dünya gözeli dayanmışdı.üzündeki lekelerden eser-elamet qalmamışdı.qulaqları yöndemsiz deyildi,saçları da dalğa-dalğa olmuşdu. Qız yanındakı yaşlı hekimi qucaqlayaraq ,sevincle “Gözlerime inana bilmirem. Ele bil dünyaya yeniden gelmişem. Olmaya üzümü,burnumu ,qulağımı siz deyişmisiz?”-soruşdu. Yaşlı hekim gülümseyerek cavab verdi: “yox biz heç neyi deyişmemişik,sadece olaraq sene ananın gözlerini qoymuşuq. İndi sen özüne ananın gözleri ile baxırsan”.