Qedimlerde, hansı şeherdese, ağ saçlı, müdrik bir alim yaşayırmış. Alim biliyini, gücünü, ağlını ferasetli telebesinden esirgemir, onu oxudurmuş. Günlerin birinde, nece olursa, memleketin padşahının o qocaman alime qezebi tutur, emr verir ki, onu şeherin meydanında daş-qalaq elesinler. Emre göre bütün şeher ehli ona bir daş atmalı imiş. Kim atmasaymış, dar ağacından asılacaqmış.

Can şirindir, yeten o qoca alime bir daş atır. Alim dinmir, haray-heşir qoparmır.

Gözünün biri çıxır, o meğrurluqla susur. Başı yarılır, cınqırını da çıxarmır. Bu ara onun otuz il ders dediyi telebe gelir, Padşah öz taxtından, müellim ise daş-kesek arasından ona baxır. Telebe odla su arasında qalır… Vursun, nece vursun, axı onun sevimli müellimidir. Vurmasın nece vurmasın, padşah o saat dar ağacından asdıracaqdı. O, çox fikirleşir, axır naelac qalıb eyilir, yerden bir qum denesi götürüb, yavaşca öz müellimine sarı atır. Bu dem bayaqdan meğrur-meğrur susan o müdrik qoca dehşetle ele qışqırır ki, padşah taxtında, adamlar, ise meydanda sarsılırlar. Hamı teecüb eleyir; ne oldu ki, o bele qışqırdı? Padşah elini qaldırır, meydana sükut çökür.

Padşah yarımcan qocanı yaxına getirib soruşur ki, ey qoca sene ne oldu bele qışqırdın? Axı bayaqdan susurdun!..

Qoca eli ile gözünün üstünü örten qanı silib deyir:

— Bax, o başını aşağı salıb dayanan adam menim telebemdir. Men ona otuz il ders demişem. Bayaqdan meni tanımayanlar, yaxşılığımı görmeyenler daş atırdılar, dözürdüm. O – menim sevimli telebem ise mene daş atmadı, qum denesi atdı, xırdaca bir qum denesi!.. O qum denesi menim üreyime deydi, canımı yandırdı… Meni daş-kesek öldürmezdi, ancaq, o qum denesi öldürecekdir!..