7 yaşındakı qızım deyirdi. "İnsan indi ölmez, bes ne vaxt öler?" — deye düşündüm.

Sanki birden gözlerimin qarşısında film perdesi açıldı ve kederli bir kino lenti fırlanmağa başladı. Yozqatın Noxudlu Tepesinde, her ora dırmaşanda bu yolun heç qurtarmayacağını düşündüyüm yoxuşun başındakı heç zaman iside bilmediyim evi xatırladım.

12 sentyabrdan sonra heyat yoldaşımın (bir çox insanlaren başına geldiyi kimi) heç başa düşe bilmediyim şekilde ve ne sebeble tutulub hebse salınması. Aylarla hebsde olmağına baxmayaraq mehkemenin başlanmaması.

İllerle uzanan ve menim, hemçinin heyat yoldaşımın hetta beraet aldıqdan sonra da niye hebs olunduğunu bilmediyimiz mehkemeler. Baxa bilmediyim üçün 9 aylıq oğlumu Samsunda, anamın yanında qoymağım. Baxıcı ve baxça xerclerini ödeye bilmediyim üçün iki yaşındakı qızımı her gün işlediyim mektebe aparmağım...


Qızımın müellimler otağında kresloda yatışı. Yuxusunun en derin vaxtında teneffüs zengi ile bir yerde dik atılıb, yeniden kresloda oturuşu. Sonra müdürün meni çağırıb, «Baxın, Emine xanım, bilirem çetin vaxtlar keçirirsiniz, amma seni gören her kes uşağını mektebe getirmeye başladı. Bura baxça deyil axı. Bir daha qızını mektebe getirme» — deyişi.

O günden sonra iki yaş yarımlıq qızımı o böyük, soyuq evde tekce qoyub, qayıdana qeder qızımı qoruması üçün Allaha yalvarışlarım. Yemek isteyer, susayar deye, evin her terefine qoyduğum su stekanları ve yemekler. Her axşam eve qayıdanda övladımı bir bucaqda yorğana bürüşmüş halda tapmağım.

«Qızım, necesen? Qorxmusan?» — soruşanda, «Qorxdum, ağladım, ağladım, yoruldum, susdum, sonra yen ağladım» — deyerek boynuma sarılması. Bir film kimi keçirdi gözlerimin önünden. Quirtarmaq bilmirdi bu film.

Aprel ayının sonları idi… Nahar vaxtı eve gelmiş ve zengi basmağa mecbur olmuşdum. Hemin gün evden telesik çıxdığım üçün açarları evde qoymuşdum. «Qayıdanda qızım açar» — deye düşünmüşdüm. Amma açmadı. Açmadığı bir yana var gücüyle «Ana» qışqırıb ağlayırdı. «Qızım,

<< 1 [2] 3 4 >>