nigarançılıq hissi
keçirir, ömrünün axır vaxtlarına
qeder Roma baresinde
fikirleşirdi.
Müselmanlar ilk defe hicretin 8-ci
ilinde mesihi dininde olan Roma
ordusu ile Felestinde
qarşılaşmışdı. Bu müharibe Cefer
ibn Teyyar, Zeyd ibn Harise ve
Abdullah ibn Revahe kimi üç
böyük serkerdenin şehid
edilmesi ve İslam ordusunun
meğlubiyyeti ile sona çatmışdı.
İslam ordusunun küfr ordusu
müqabilinde geri çekilmesi
Qeyser ordusunun daha da
cüretlenmesine sebeb olmuşdu,
onların daim İslam merkezine
yürüş etmeleri tehlükesi var idi.
Buna göre de Peyğember (s)
hicretin 9-cu ilinde böyük bir
ordu ile Şam serhedlerine doğru
hereket etdi ki, her növ herbi
toqquşmalara şexsen rehberlik
etsin. Başdan-başa ezab-eziyyetle
yanaşı olan bu seferde İslam
ordusu özünün keçmiş
heysiyyetini qaytarıb öz siyasi
heyatını yenileşdire bildi.
Bu nisbi qelebe Peyğember (s)-i
qane etmedi. O, öz xesteliyinden
bir neçe gün qabaq İslam
ordusunun (Üsamenin rehberliyi
ile) Şama doğru hereket edib
döyüş meydanında hazır olmasını
emr etmişdi.
Düşmenin ikinci terefi İran şahlığı
idi. Hetta İran şahı Xosrov
narahatlığın şiddetinden
Peyğemberin mektubunu cırıb
yere tökmüş, onun sefirini tehqir
etmiş ve Yemenin hakimine
yazmışdı ki, Mühemmedi tutsun,
imtina etdiyi suretde onu qetle
yetirsin. Xosrov Pervizin
Peyğemberi-Ekrem (s)-in
dövründe ölmesine baxmayaraq,
Yemen nahiyesinin istiqlaliyyet
meselesi (o, uzun iller İran
dövletinin müstemlekesi
olmuşdu) İran şahlarının
nezerinden uzaq qalmamışdı,
iranlı siyasetçilerin malik
olduqları tekebbür bele bir
qüdretin varlığına dözmeye heç
vaxt icaze vermirdi.
Üçüncü tehlüke daxildeki
münafiqler idi. Onlar
müselmanların eleyhine daim
casusluq ederek nifaq, onların
arasında tefriqe salıb texribat
işleri aparırdılar. Hetta
Peyğember (s)-in özüne qarşı
bele sui-qesd hazırlayaraq Tebuk-
Medine yolunda onu öldürmek
isteyirdiler. Bezileri de zümzüme
ederek deyirdiler ki, Peyğemberin
vefatı ile İslam herekatı

<< 1 [2] 3 4 >>