Emr düşündü ki, yeqin Menat ona qezeblidir. Qerara aldı ki, bir neçe günden sonra Menatın hirsi soyuyanda sualını tekrar etsin. Oğulları Emrin üreyinde bütperestliye qarşı şübhe toxumu cücerdiyini görüb herekete keçdiler. Bir gece ataları yatanda Menatı aparıb, axar suların töküldüyü çuxura atdılar. Seher Emr bütü yerinde tapmayıb axtarmağa başladı, onu zir-zibil içinden tapdı, eve getirdi, temiz yuyub etirledi. Növbeti gece oğulları yene bu işi tekrar etdiler. Emr yene Menatı tapıb yerine qaytardı. Üçüncü gece qılıncını Menatın boynundan asıb dedi: “Bu qılınc, bu da sen. Bu gece özün özünü qoru!” Seher olanda Menat yene öz yerinde yox idi. Bu defe Emr su çuxurunun dibine atılmış Menata el vurmadı, dedi: “Eger sen tanrı olsaydın, özünü qoruya bilerdin! Sen özünü qoruya bilmirsense, meni nece qoruyacaqsan?” Emr Müsebin yanına gedib ona beyet etdi ve müselman oldu. Üstünden bir neçe il keçdi. Ühüd savaşı üçün seferberlik elan olunanda Emr de cihada qoşulmaq istediyini bildirdi. Amma artıq yaşı çox idi, üstelik, bir ayağı da fealiyyetden qalmışdı. Oğulları onun bu veziyyetde cihada qoşulmasına etiraz etdiler, “sene cihad vacib deyil”
dediler. Emr birbaşa Peyğemberin hüzuruna geldi, şikayetini bildirdi: “Ey Allahın Resulu! Oğullrım meni savaşa qatılmağa qoymurlar. Amma men bu topal ayağımla Cennete girmek isteyirem”. Peyğember Emrin oğullarına buyurdu: “Onu serbest buraxın. Allah ona şehid meqamını verecek”. Müselmanlar Medineni terk edende Emr heyat yoldaşı ile sonuncu defe imiş kimi vidalaşdı. Sonra qibleye sarı dönüb dua etdi: “Allahım! Mene şehidlik qismet et. Şehidlik nemetini itirmiş halda ailemin yanına dönmek istemirem”. Savaşın qızğın yerinde müselmanlar düşmenin şiddetli hücumu qarşısında Peyğemberi qoruyarken, Emr ayağının şikestliyine baxmayaraq, “men Cenneti isteyirem” cümlesini tekrar ederek şücaetle döyüşürdü. Bu savaşda Emr oğlu Xelladla birlikde şehid oldu. Peyğember Emrle Abdullah ibn Emrin (Cabir ibn Abdullah Ensarinin atasının) dost olduqlarını

<< 1 [2] 3 >>