Resul-i Ekrem (s.a.v.) her
zamanki kimi meclisinde oturmuş ve
dostları da etrafında halqa şeklinde,
onu bir üzük daşı kimi ortaya
almışdılar. Bu vaxt köhne paltarlı
kasıb bir müselman qapıdan içeriye
girdi. İslami adetlere göre, her kes
her hansı mövqede olursa olsun bir
iclasa girince, harada boş yer tapsa
derhal orada oturmalıdır. 'Menim
canım burada oturmaq isteyir' fikri
ile xüsusi bir yere oturmaq lazım
deyil. O adam etrafına baxdı ve boş
bir yer tapıb orada oturdu. Tesadüfen
o seçilen zenginlerden birinin
yanına oturmuşdu. Varlı adam
paltarını yığaraq ondan bir az
uzaqlaşdı. Bu hereketleri izleyen
Resuli Ekrem (s.a.v.) ona dönerek: -
Kasıblığından sene bir şey keçer
deyemi qorxdun? - Xeyr, ya
Resulullah. - Servetinden ona bir pay
düşer deyemi qorxdun? - Xeyr, ya
Resulullah. - Paltarların çirklener
deyemi qorxdun? - Xeyr, ya
Resulullah. - O halda ne üçün
yanından uzaqlaşıb bir kenara
çekildin? - Yanlış bir iş etdiyimi ve
sehv etdiyimi etiraf edirem. İndi bu
sehvimin evezi ve bu günahımın
keffaresi olaraq servetimin yarısını
bu müselman qardaşıma vermeye
hazıram dedi. Çünki ona qarşı sehv
bir hereket etdim. Meni bağışlayın,
ya Resulullah. - Köhne geyimli adam:
Lakin men bunu qebul etmeye hazır
deyilem. - Camaat: Ne üçün? - Çünki
bir gün meni de bu cür özünden
razılığın sarmasından ve bir
müselman qardaşıma, bu gün bu
şexsin mene etdiyi kimi, eyni
hereketi etmekden qorxuram, deyir.