padşah ömrünün son günlerinde heyat yoldaşlarını imtahana çekmek qerarına geldi. Qerara aldı ki, hansı arvadın onu daha çox sevdiyini öyrensin. Bunun üçün bele bir üsul fikirleşdi.

Evvelce en çox sevdiyi, heyatının en gözel anlarını hesr etdiyi üçüncü arvadını yanına çağırıb dedi: “Men bir neçe günden sonra öleceyem. Amma qebr evine tek getmek istemirem. Men seni hamıdan çox sevmişem, her şeyimi sene xerclemişem. Çox isterdim ki, meni defn edende seni de menimle birlikde basdırsınlar. Razısanmı?” Qadın keskin cavab verdi: “Qetiyyen mümkün deyil! Ne danışırsan? Heyat gözeldir. Men ölmek istemirem. Senden sonra başqasına ere gederem, belke de senden sonra taxta çıxacaq teze hökmdarın arvadı olaram”.

Hökmdar ikinci heyat yoldaşını çağırıb dedi: “Sen hemişe menim nazımı çekmisen, xestelenende başım üste durmusan. Menimle birlikde ölüb, o biri dünyada da yanımda olmaq isterdinmi?” Hemişe erinin qayğısını çeken, ondan ayrılmaq istemeyen qadın bu defe bele cavab verdi: “Yox, yox. Doğrudur, men seni çox sevirem. Amma heyatımı sene qurban vermek istemezdim. Uzağı, seni qebr evine kimi yola salaram, sene gözel bir defn merasimi hazırlayaram, mezarının başında ağlayaram. Bir müddet yas tutub, sonra yene evvelki heyatıma qayıdaram”.

Hökmdarın eli her yerden üzülmüşdü. Sevdiyi, deyer verdiyi qadınlardan eşitdiyi cavab onun üreyini ağrıdırdı. Heç sevmediyi birinci arvadı ile danışmağı evvelce artıq bildi. Onsuz da heyatı boyunca bu qadını o birilerinden eskik saymışdı. İndi ondan hansı xoşagelen söz eşide bilerdi? Amma sonda yene onu çağırıb fikrini öyrenmeyi qerara aldı.

Birinci qadın hökmdarın sözünü diqqetle dinledi, sonra göz yaşları içinde ona cavab verdi: “Elbette, sen harada olsan men de orada olaram. Qebr evinde de seni tenha buraxmaram, hetta o biri dünyada da senden ayrelmaram”.

Padşahın gözleri yaşardı. O, bele bir cavabı gözlemirdi. Eslinde üç heyat yoldaşının heç birinden bu cavabları eşitmeyi gözlemirdi. Aldığı cavablar düşündüyünün tam eksi idi.

<< 1 [2] 3 >>