nisbeten daha az mismar vurasan”.

Oğlan bu tapşırığa emel edir. Birinci gün o qeder söyüş, yalan, iftira, qeybet danışır ki, axşam lövhede 40-a yaxın mismar olduğunu sayır. Ertesi gün diline qarşı bir qeder diqqetli olur. Axşam sayanda lövheye xeyli az mismar vurduğunu görür. Gün-günden dediyi sözlerin üzerinde nezareti güclendirir. Günde vurduğu mismarların sayı da get-gede azalır. Nehayet, ele bir gün gelir ki, lövheye birce dene de olsa teze mismar vurmur. Sevine-sevine atasının yanına gelib veziyyeti ona danışır.

Atası bu defe ona bir kelbetin verib deyir: “Tapşırığın birinci hissesini bitirdin, amma yeni merheleye keçmelisen. Gördüyün kimi, lövhenin üzerinde yüzlerle mismar var. Bu günden qezebini boğmağa çalış. Ne zaman dilinle günah etmek istesen, iradenin gücü ile bunun qarşısını al. Bu zaman mismarlardan birini qopar. Ne zaman lövhede mismar qalmasa, mene xeber ver”.

Oğlan o günden öz nefsi üzerinde daha ciddi işlemeye başlayır. Diline yalan, ağzına söyüş geldiyi an bu haldan xilas olmağa çalışır. Her defe nefsine qalib gelende kelbetinle lövheden bir mismar qoparır. Günler ötür. Nehayet, oğlan lövhedeki son mismarı çıxarıb atasının yanına gelir. Boş lövheni gösterib, tapşırığı uğurla yerini yetirdiyini fexrle söyleyir.

Ata ise lövhenin üzerindeki mismar deliklerini oğluna gösterib deyir: “Oğlum, bu deliklere diqqetle bax. Sen mismarları çıxardın, amma onların izini yox ede bilmedin. Mismarların izi lövhenin köksünde ebedi qalacaq. Yaman söz de beledir. Kiminse üreyini qırıb tehqir edenden sonra üzr isteyib barışa bilersen. Amma acı sözün izini ve xatiresini hemişelik sile bilmezsen. Ona göre de qelb sındırıb, sonra üzr istemekdense, her sözü demezden ve her işi görmezden evvel düşünüb-daşınmağın daha yaxşı olar”.

<< 1 [2]