ne
gözlediyini bilseydim de
bele, men bunu bir daha
ederdim, sevgilim, bir
defe ve min defe
ederdim…
...Bizim uşağımız dünen
öldü – sen onu heç vaxt
tanımadın. Heç vaxt,
hetta ani tesadüfi
görüşde bele senin
nezerlerin senden
yaranmış balaca, işıqlı
varlığa sataşmadı.
Men uzun müddet
senden gizlendim;
uşağım olandan sonra,
men seni sanki daha sakit
sevgi ile sevirdim, en
azından o artıq mene
dözülmez ezablar
vermirdi.
Men heyatımı seninle
oğlum arasında bölmek
istemirdim ve men
özümü sene – heyatı
menim yanımdan keçen
xoşbextlik avarasına yox,
uşağa hesr eledim –
hansına ki, men lazım
idim, yedirmeli idim,
hansını ki, öpe ve
qucaqlaya bilerdim.
Bu dünyaya heqiqeten
mene mexsus olan başqa
bir “sen” geldikden sonra
men seni meni sene
bağlayan ehtiras ezabının
hakimiyyetinden azad
oldum; ancaq herden, çox
nadir hallarda men senin
evine yaxınlaşırdım.
Amma her il, senin
doğum gününde men
sene eynen bizim
sevgimizin birinci
gecesinden sonra mene
bağışladığın kimi ağ
qızılgüller gönderirdim.
Bu on, on bir ilde bir defe
de olsun özün özüne sual
verdinmi ki, bu gülleri
kim gönderir axı?
Belke heç olmasa bir defe
bele qızılgüller hediyye
elediyin insanı xatırladın?
Men senin cavabını
bilmirem ve heç vaxt da
bilmeyecem. Ancaq ilde
bir defe o gülleri
qaranlıqdan sene
uzatmaq ve o görüş
haqqında yaddaşını
tezelemek – men başqa
heç ne istemirdim. Sen
bizim yazıq körpemizi
tanımadın – bu gün men
peşmanam onu senden
gizletdiyime göre, çünki
mence sen onu çox
severdin.
Sen bizim yazıq
oğlumuzu tanımadın, heç
vaxt görmedin o nece
gülümseyir ve özünün
tünd, düşünceli gözlerini
– senin gözlerini! – nece
böyük açır. Ah, o ele şen,
ele şirin idi ki… Onda
senin canlılığın, keskin,
dağınıq tesevvürlerin
tekrar olunurdu.
O saatlarla özünü
unudub, senin heyatla
oynadığın kimi, öz
oyuncaqları ile oynaya
bilerdi, sonra ise uzun
müddet qaşlarını
sallayaraq kitablarına
gözlerini zilleyerdi.
Onda da artıq

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>