qerarından daşınmasan, menim sehabe ve yoldaşlarım bikar oturmayacaq, senin icazeni gözlemeyecekler. Merdlikle hem seni, hem de senin qoşununu sudan uzaqlaşdıracaqlar.
Lakin bu işi özü üçün bir zefer sayan Müaviye ele meğrur olmuşdu ki, bu sözler ona tesir etmedi. Bele olan halda hezret Eli (e) bir neçe cümle ile öz sehabe ve yoldaşlarının azadlıq ve şeref hissini ele oyatdı ki, az zaman içerisinde su olan yeri öz ellerine keçirdiler. Hezret (e) onlara bele buyurdu: «Müaviye bir deste azğın ve nadanı başına toplayıb, onların nadanlığından istifade ederek suyu sizin üzünüze bağlamışdır. Bilirsiniz nece sirab ola bilersiniz? Bu qılıncları bu azğınların qanı ile sirab edin ki, özünüz de lezzetli su ile sirab olasınız. Bir heyat var, bir ölüm. Ölüm odur ki, diri qalırsınız, amma meğlub, mehkum ve möhtac! Heyat ise feth, zefer ve qelebe ile ölmekdedir».
Bu ateşin cümleler bir tufan yaratdı ve düşmen az bir zaman içinde su hövzesinden uzaqlaşdırıldı. Hezret Elinin (e) sehabeleri intiqam almaq ve düşmenin su götürmesine mane olmaq istediler. Lakin hezret (e) razı olmadı ve buyurdu ki, men heç vaxt bu cür namerd işlere el atmaram. İmam Eli (e) söhbetin evvelinde o hezretden neql etdiyimiz cümlelerde insanın azadlıq ve şerefini qoruyan yola işare edir.
Buyurur ki, insanı esir eden şey ehtiyac ve camaatdan eta ve bexşiş qebul etmekdir. Ehtiyac ve onun-bunun qarşısında el uzatmaq insanın şerefini lekeleyir ve ehtiyacsızlıq insanın izzet ve şerefini qoruyur. Buna göre de işlemek, qazanc elde etmek ve insanın ehtiyacını aradan qaldıran şey müqeddes ve hörmetli meqam hesab edilir. Çünki heç ne insanın abır-heya ve heysiyyetini qoruyan şeyden müqeddes ve hörmetli ola bilmez.
Hemçinin o hezretin (e) bele buyurması neql edilmişdir: «Eger azad ve müsteqil olmaq isteyirsense, qullar kimi zehmet çek ve işle. Ümid ve arzunu bütün Adem övladının mal ve servetinden kes. Heç vaxt başqalarının mal ve servetine tamah gözü dikme. Sene hansısa bir iş teklif edilende «bu iş menim şenime

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>