İslamda "amin” sözü dua edenden sonra seslenir ve Quranda heç bir yerde işledilmeyib. Ancaq "elif lam mim” ve "elif lam ra” ile başlayan ayelerin hamısı qedim yehudi hekayeleri ile bağlıdır. Elif Lam Mim (Beqere, El-i İmran, Ankebut, Rum, Loöman, Secde); Elif Lam Ra (Yunus, Hud, Yusif, İbrahim, Hicr).
Gördüyünüz bu surelerde Incilden-Tövratdan, Musadan, İbrahimden, Firondan ve s. daha çox danışılır. Hemçinin ereb dilinin özünde de Ra herifi – güneş menasını verir. Amen Ra ise "Güneş allahı" sayılır.
Diger iki dinde Güneş simvollarına daha çox rast gelinse de, İslamda daha çox Ay simvollarına rast gelinir. Ereblerin tanrılarından biri sayılan ve Mehemmed peyğemberin de (s.e.s) qebul etdiyi El-İlah da (sonradan deyişilerek El-Lah > Al-Lah > Allah kimi deyilmesi) Ay tanrısı sayılır. Belke bu üzden Mehemmed peyğember (s.e.s) Quranda Güneş tanrısı olan "amin”den söhbet etmir, amma Ay tanrısı sayılan "el-ilah”dan daha çox danışır?
Hemçinin yehudilik ve xristianlıqda da "Amin” sözü eyni menani daşıyır ve dua zamanı çox istifade edilir.
İslamda "Amin” sözüne Quranda rast gelinmir. Amma Fatihe suresinden sonra çox vaxt deyilir. İslamda "Amin” sözüne ancaq hedislerde rast gelinir ve esasen sünniler "amin”den çox istifade edir. "Qoy bele olsun” menasından deyilse de, esl menası "tanrı, günahlarımızı bağışla” menasıni verir ve etimologiyaya esasen bu tanrının Amen Ra olduğunu görmüş olarıq.

<< 1 [2]