- Uilli sene iyirmi birden artıq yaş vermek olmaz. Aradan ise yetmiş il keçib. Heç deyişmemisen.Genc heyat cövheri ile dolu şüşeni astanaya bir qeder de yaxın qoydu. Özü keçib kenarda dayandı.- Bacararsan?! – Qarının dili topuq çaldı. – Meni de özün kimi cavan ede bilersen?Oğlan razılıqla başını terpetdi:- Eh, Uilli, Uilli. Doğrudanmı, bu sensen?! Qarı gözleyirdi. Gencin xoşbext ve gümrah görkemine, güneşin şefeqleri altında parıldayan saçlarına ve yanaqlarına hesedle baxırdı.Daha bir deqiqe ötdü:- He, ne qerara geldin? – cavan dedi.- Dayan! – qarı deyindi. – Qoy düşünüm!Oğlan hiss edirdi ki, qarı telem-telesik yaddaşından bütün olub-ötenleri keçirir. Dargözlü elekden qum elenen kimi eleyir. Amma yada salınası bir şey yoxdur – her şey toza ve küle bürünüb. Xatireleri ucsuz-bucaqsız sehra kimidir. Heç bir yaşıllıq nezere çarpmır», – deye oğlan düşündü.Oğlanın ağlından bu fikirler öten kimi qarı diksindi:- Qeribedir, – nehayet, o donquldandı. -indice mene ele geldi ki, iyirmi dörd saat gencliye her şeyi qurban vermek olar. Bu hem de çox xeyirxah işdir.- He, Klarinda, – genc dillendi. – Bundan doğru seçim ola bilmez.Kilidler terpendi, cefteler cırıldadı ve qapı taybatay açıldı. Damarları çıxmış qupquru el göründü, şüşeni götürüb geri çekildi.Bir deqiqe ötdü.Sonra pulemyot ateşi kimi suretli ayaq sesleri eşidildi. Arxa terefden olan girişin de qapıları süretle açıldı. Pencerelerin çerçiveleri qopub otun üstüne düşdü. Sonra pencere şüşeleri çiliklendi. Pencerelerden bayıra toz püskürdü.Nehayet, geniş açılmış giriş qapısından boş şüşe qab bayıra atıldı, daşa deyib parça-parça oldu.Ve budur, eyvanda o gezişir. Quş kimi iti ve yüngül. Güneş şefeqlerini onun üstüne serib. Ele bil qara perdelerin arxasından uçub sehneye qonmuş bir melekdir. Sonra hemin o meleksimalı qız pillekenlerle endi, oğlanın elinden tutdu.Tesadüfen yol öten bir oğlan bu sehneni gördü. Ele teeccüble baxdı ki, gözleri az qaldı hedeqesinden çıxa. Elece berelmiş gözleri ile de onları terk etdi.- Neye göre

[1] 2 >>