ve mötedillik haqda danışmışdım. O ise yalnız bunları demekle kifayetlenmişdi: “Onlar bunu “teqiyye” ile edirler. “Teqiyye” ise şieliyin ayrılmaz terkib hissesidir!”
Habele, bir defe diger bir fanatike: “İranda olduğum zaman oranın alimleri meni namazda qabağa keçirdiler ve men onlara imamlıq etdim”, dediyim zaman o, mene bildirdi ki, onlar “teqiyye””edibler. Men ise etiraz etdim: “Teqiyye”ye ne ehtiyac? Onların ki, menden çekinmelerine bir sebeb yoxdur. Onlardan imamlığı ne teleb etmişdim, ne de ki onlara bunu hiss etdirmişdim. “Teqiyye” ele bir şeydir ki, ona zeifler, arxasızlar el atarlar. Halbuki, İranda islam respublikasnın qurulmasından sonra şieler güclü terefe çevrilibler.”
Şielerin her bir yaxşı emelini, xoş davranışnı “teqiyye”nin mehsulu hesab etmek bedgümanlığın bir növüdür ve bele bedgümanlığa beraet qazandrrmaq çetindir.




[1]İbn Kesir. Tefsir el-Quran el-Ezim. Heleb, IV cild, seh., 212-213.
[2]Hedis İbn Ömere istinaden İbn Macenin “es-Sünen” kitabnın “Fitneler” feslinde [3932] revayet edilib. Elbaniye göre, hedis “zeif”dir [Bax: “İbn Macenin revayet etdiyi “zeif” hedisler”, 852]. Qorxutma ve reğbetlendirme” [et-Terhib vet-terğib] kitabında ise hedisin “başqalarına göre sehih olması” bildirilir. Tirmizi bu hedisi “es-Sünen” kitabın “Yaxşılıq ve qohumluq elaqeleri” feslinde [2032] İbn Ömerin dilinden revayet edir. Bildirir ki, sonuncu bir defe Kebeye nezer salır ve deyir: “Sen ne ezemetlisen, möhteremliyin de ne ezemetlidir! Bir mömin ise Allahrn dergahında senden daha ehtiramlıdır”. Daha sonra Tirmizi yazır: “Bu hedis “hesen-qerib”dir ve o, bize yalnız el-Hüseyn ibn Vaqidin hedisi kimi melumdur”. Elbani ise “Tirmizinin revayet etdiyi sehih hedisler” kitabında [1655] bu hedisi “hesen” hesab etmişdir.
[3]Hedisi Ebu Hüreyreye istinaden Buxari [“Came es-Sehih” kitabı, “Edeb-erkan” fesli, 6066], Müslim [“Came es-Sehih” kitabı, “Yaxşılıq ve qohumluq elaqeleri” ve “Edeb” fesilleri, 2563] ve Ebu Davud [“es-Sünen” kitabı, “Edeb-erkan” fesli, 4917]

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>