insanlar gelirdi ve onların her biri de anama eyni şekil­de müraciet edirdi: “Elmira xanım”… Belke de fikirleşeceksiniz ki, axı, burada qeyri-adi ne var ki?! Sizinle razıyam, amma meni diger hemyaşıdlarımdan ferqlendiren ferqli uşaq psixologiyama esasen, meni dünyaya getiren şexse hamı meni kimi “ana” demeli idi. Odur ki, kiminse dilinden bu müraciet formasını eşiden­de hem teeccüblenir, hem de qeyri-ixtiyari olaraq bu seslenişi sevmeye başlayırdım. İlk defe anama “Elmira xanım” – deye seslenende, bu müraciet üçün hele yaşım çox az idi. Ancaq anamın nece qehqehe çekib, meni qucağına alaraq yanaqlarımdan öpmesi, bu günkü gün kimi yadımdadır.

Kende köçenden sonra, anama müraciet edenlerin sayı keskin şekilde azalsa da, onun bu evde de pasiyentleri üçün ayırdığı kiçik bir otağı var idi ve adeten daxili sarsıntılardan eziyyet çeken insanları bu otaqda müalice edirdi. Amma bu gün menim yuxudan bele tez oyanma­ğımla beraber, bir çox şey ferqli idi. Elmira xanımla na­melum qa­dının sesi qonaq otağından gelirdi. Anam ara-bir suallar verir ve meni yuxudan vaxtsız oyatmamaq üçün, bacardıqca asta sesle da­nışırdı. Diger qadının titrek sesinden ise, nece heyecan keçirdiyi ve yeqin ki, az önce ağladığı hiss olunurdu. Başqalarının söhbeti­ne onların xeberi olmadan qulaq asmağın qeyri-etik bir hal oldu­ğunu bilsem de, etiraf edim ki, yuxudan gec oyanmağıma ve her şeyi evvelden eşitmemeyime teessüflenirdim. Ancaq anamla he­min qadın arasındakı dialoqun sonunu ve belke de en maraqlı his­sesini eşitmeye müveffeq oldum.

- Sizin sözünüzden bele çıxır ki, bu artıq yeddinci hissdir, ele­mi? – anam hemin qadından soruşdu – Yaxşı, bes, onda bu­na ne ad verek?

- Orasını siz menden yaxşı bilersiz… – qadın ses tonunu aşağı salıb, meyus halda pıçıldadı – Belke de siz mene inanmırsınız, amma MirHemid proqnozlarında sehv etmir ve o, siz dediyiniz bu “yeddinci hiss”ine çox maraqlı bir ad qoyub: “ölüm qoxusu”.

Bu sözü eşiden an, qeyri-ixtiyari olaraq çarpayımda dikeldim ve qadınların

<< 1 [2] 3 4 ... 89 >>