Yalan ayaq tutar, lakin yerimez" deyimi artıq bu gün eksine, heyatımızı büsbütün bürüyerek sosial, siyasi, iqtisadi sahelerden tutmuş şexsi heyatımıza qeder yol alıb. Meşhur yazıçı Mark Tven yalanı bir cümle ile çox gözel tesvir etmişdir: "Heqiqet ayaqqabılarını geyinmemiş yalan dünyanı artıq üç defe gezir..."

Bes ne üçün biz yalan danışırıq, bunu etmeye bizi ne vadar edir? Bu gün yalan danışmağın adi bir hal almasına sebeb nedir? Maraqlıdır, göresen, gün erzinde orta hesabla ne qeder yalan danışırıq? Bir defemi, yaxud beş defemi..? Cavab, elbette ki, "xeyr" olacaq. Statistik hesablamalara göre, bu, gün erzinde 50 defe baş verir. Tebii ki, biz bu yalanların bezilerini ferqine varmadan bele söyleyirik. Buna sade bir misal getirek. Seher evden çıxıb işe gedirik. Ve bir tanışımız, yaxud hemkarımız bizden soruşur: "Necesen, her şey yaxşıdırmı?" Biz de düşünmeden, qeyri-iradi olaraq " Çox sağ ol, her şey yaxşıdır", - deye cavab veririk. Hetta hemin an kefimiz yaxşı olmasa da... Bes bizim semimi, dürüst olmağımıza ne mane olur? Gelin probleme müxtelif prizmalardan (elmi ve praktik) yanaşaq.

Evvela, her şey uşaq yaşlarımızda söylediyimiz yalanlardan başlayır. Hardasa 3-4 yaşında olan uşaqların öz daxili dünyaları olur ve onlara ele gelir ki, heç kim onların fikirlerini oxuya bilmez. Ve hemin dövrlerde o, ilk yalanı danışmağa cehd edir. Adeten, bu yalanlar çox qeribe ve gülmeli seslenirler. Lakin sonra - 5-6 yaşlarında söylenilen yalanlar artıq derk olunmuş ve en esası mühakime olunmaq, cezalandırılmaq qorxusundan doğan yalanlardır. Buradan uşaq bele neticeye gelir ki, o, yaxşı uşaq deyil. Ona göre yox ki, yalan danışdığı üçün özünü teqsirkar hesab edir, eksine, yalanının üstü açıldığına, onu gizlede bilmediyine göre. Ve en vacibi de odur ki, uşaqlar her zaman böyüklerin etdiklerini tekrarlamağa çalışırlar. Eger uşaq her gün evde ata-anasının daim bir-birine, yaxud etrafdakılara yalan danışdığını görürse, o, bu hereketin normal bir hal olduğunu düşünecek ve özü de

[1] 2 3 >>