Onda menim 14-15 yaşım olardı. Müşterilerin arxasınca qapılara geder, borcları yığardım. Ustam hemişe meni atama terifleyerdi:

 

– Maşallah, çox qoçaq ve diribaş uşaqdı. Hara göndersem, pulu almamış geri dönmür.

 

Bizim qessab dükanı yolun üstündeydi. Cürbecür müşterilerimiz olardı. Ora çox iyrenc mehelleydi. Üreyin isteyen qeder müfettiş, zabit ve her cür müftexor vardı. Gelib nisye et alırdılar, amma sonra dükana borclu olduqlarını “unudurdular”. Gerek bunu kimse onların “yadına salaydı!” Uzaqdan qaraltıları görünen kimi ustam tez qışqırardı ki:

 

– Ağa Cefer, tez qaç dalınca, get gör, neynirsen!..

 

Çox murdar iş idi. Bunun üçün hem üzlü, heyasız olmalıydın, hem de inadkar ve zirek. Bir sözle, murdarçılıq... İndi yadıma düşende üreyim bulanır. Amma o menim bütün hiyle ve fendlerini öyrendiyim yegane iş idi. Men onun bütün yollarını sınaqdan keçirmişdim. Ele buna göre de ustam xetrimi çox isteyirdi ve onun-bunun yanında “zirek uşaqdı, qoçaq uşaqdı” deye-deye hey meni terifleyerdi. Onun işi meni teriflemekden ibaret idi. Menim de qoltuğumun altı qarpızlanırdı, özü de nece! Ele bilirdim ki, bu işi ancaq men bacararam. Dükanın diger şagirdlerinin bele bir bacarıq ve qabiliyyeti yox idi. Buna göre de onların qabağında çox qürrelener ve özümü dartardım.

 

Behaneler bir-birine oxşayırdı:

 

– Beli, beli, düz deyirsen, yadımdan çıxmışdı. Sabah gelib hell edecem, indi xırda pulum yoxdu.

 

Ya xırda pulları olmurdu, ya telesirdiler, ya vaxtları olmurdu, ya da başqa behaneler. Axırda da kobud sözlerle ve hede-qorxu ile meni özlerinden uzaqlaşdırmaq isteyirdiler.

 

– Ayıbdı, ay uşaq, itil get burdan, yoxsa tutub polise vererem seni!

 

Bele hede-qorxuları çox eşidirdim. Gah seslerinin qalın yerine salardılar, gah üzlerini turşudardılar, gah gözlerini berelderdiler, gah da barmaq silkeleyerdiler. Amma kim idi onların qabağında geri çekilen ve el çeken! Onda men de keçirdim çığır-bağıra:

 

– Et almısınız, pulunu

[1] 2 3 ... 9 >>