verin!..

 

Eger mene el qaldırsaydılar, ele qıy-qışqırıq salırdım ki,  camaatı başıma toplayırdım, onda özleri yerlerinde donub qalırdılar. Bele olanda borclarını ödeyir, bildikleri bütün söyüş ve başqa pis sözleri mene ve ustama yağdırır, sonra çıxıb gedirdiler. Ustamın yanına gelib bunları ona danışanda qehqehe çekib gülerek deyerdi:

 

– İt balaları müftexorluğa öyreşibler, camaatı soyub öz boyunlarını yoğunlatmaqdan başqa bir iş bilmirler.

 

Borclular arasında her cür adam olurdu: arvad, kişi, çadralı, hicabsız, mülki şexs, herbçi, qoca, genc. Onların camaatın malını yemekden niye bu qeder xoşlandığını başa düşmürdüm. Kasib da deyildiler. Dükana biri debdebeli geyim-kecimle gelirdi, biri parıldayan zerli-paqonlu mundirle. Amma dad arvadların elinden! Ustamın kömekçisi ağa Mahmudun başına ne oyunlar açırdılar, ne hoqqalar çıxarırdılar!

 

Bir gün bir arvadı teqib edirdim, esl “fireng gelincik”lerinden idi. Özüne emelli-başlı el gezdirmişdi, kirşan üstünden kirşan vurmuşdu. O, üç kilo sümüksüz et almış ve ondan sonra yoxa çıxmışdı. Yadımdadı, eti alıb zenbiline qoyandan sonra utana-utana dedi:

 

– Vay, pulqabım evde qalıb! Ne pis oldu! Usta, indi men neyleyim?

 

Ele baxdı, ele gülümsedi ki, ağa Mahmud derhal dedi:

 

– Eybi yoxdu, xanım, sonra getirib verersiz, ne olacaq ki...

 

O, uzaqlaşandan sonra ustam ağa Mahmuddan soruşdu:

 

– Ağa Mahmud, bu alabezeyi tanıyırdın?

 

– Vallah, ele de yox. Bir-iki defe et alıb, müşteridi.

 

– Gerek Ceferi göndereydin dalınca.

 

– Yox, eşşi, inanmıram sen deyenlerden olsun. Birden xetrine deyer, bunlar varlı-hallı adamlardı.

Amma ağa Mahmud aradan 3-4 ay keçenden sonra da hemin arvad bu tereflerde görünmeyende dedi:

 

– O alabezek eceb hoqqabaz imiş! Bunları geyim-kecimlerinden de tanımaq olmur!

 

Men de onun adama uzaqdan “gel-gel” deyen geyim-kecimini nezere alıb pulu rahatlıqla alacağımı düşünürdüm. Amma hiylegerin yekesi imiş. Meni o qeder

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>