geyirem. Hamı menden iyrenir, yaxın durmur. Ceyranı ele bil ayağından yere mismarladılar, udqundu, heykel teki quruyub qaldı. Men acam, başa düşürsen, acam! Bes sen ac deyilsen?
Şükriyye: Men heç kime heç vaxt imkan vermerem ki, Cavadın leyaqetine toxunsun.

Ceyran: Nece dözürsen? Altı gündür... Men acam. Yemek isteyirem, su isteyirem. Boğuluram, boğuluram, axı döze bilmirem! Mene de yol göster, leyaqetimi qoruyum. Şükriyye yolçuluğun birinci gününü, iki kilometr piyada geldikleri o yolu, o günün axşamı özünü tualete verib paltarlarını çıxarıb tualetin döşemesini sildiyini, saçını, üz-gözünü murdarlamasını xatırladı. Xatırladı ve hıçqıra-hıçqıra danışdı... Sonra yaxasında gizletdiyi kiçik sancağı çıxardı: Men günde bir defe bu sancaqla barmağımı deşib, hamı yatandan sonra soruram. Bax aa, evvel adamın üreyi bulanır. Ceyran barmaqlarını birleşdirib onları paslı sancaqla deşdi ve elini ağzına tepib körpe anasını emirmiş kimi sormağa başladı. Ceyran körpe, yetim uşaq kimi barmaqlarını sora-sora yatırdı.

Qazaxıstanın o dehşetli düşergesinde ömrün sekkiz ilini xercledi Şükriyye. Odun doğradı, yük daşıdı, derzilik, aşpazlıq eledi. Ta 1955-ci ilin 30 iyuluna - beraet aldığı güne qeder...Vetene dönenden sonra şeherbeşeher düşüb balalarını başına yığdı, Şemkirin Seyfellisinde - Ehmed Cavadın ata yurdunda şerefle yaşadı, dünyayla da burda vidalaşdı.

<< 1 [2]