dilinin ise ona inat susmasıdır. Bezen gözden axan iki damla yaşdır hesret ve istek dolu, bezense dodaqdan çıxan iki kelime söz. Bir sözle sevgi beş herfe dünyanı sığdırmaqdır.
Ömür heyran şekilde anasını izleyirdi, bir vaxt anasıda atasını çox sevmişdi, ancaq sonralar ayrılmışdılar, belli idi ki, anası hele de sevirdi atasını. Başını anasının sinesine sıxmışdı anası ise sığal çekirdi tek varlığının saçlarına.
...........................................
Azad sonuncu danışıqdan sonra Ömürün arxasınca adam salmışdı.Getdiyi her addımdan xeberdar idi. Xeber alır ki, Ömür mağazadadır, zeng edir:
Ömür telefona tanımadığı nömreden gelen zengi cavablayır- Alo?
Ömürün sesini eşidende tebessüm gelir üzüne, ama derhal özünü toplayıb ciddi sifet alır.
A: Hardasan
Ömür tanıyır Azadın sesini. – sene ne, evde.
A: Yalansa mene qismet olasan, mağazada don geyinib az o yan, bu yana get, esebleşirem.
Ömür şok olmuşdu.
Ö: Sen hardan bilirsen?
A: Men her şeyi bilerem.
Ömür dilini udmuşdu.
A: Bundan sonra evden çıxanda xeber et.
Ömür yene ters terefine salmışdı.
Ö: Sen kimsen ee, özüm bilerem.
Bu sözler azadı esebleşdirmişdi, - düz deyirsen men kimem ki,- deyib söndürmüşdü telefonu. O günden Azad Ömürü arayib axtarmırdı, qırağa çekilmişdi, çünki nazını çekdikce, nazı artırırdı. Ne yazır, ne zeng edirdi. Her gün Ömür bir behaneyle zeng edirdi ki, belke Azaddan xeber alsın. Amma Azad reaksiya vermirdi, eksine bibisi qızının yanında danışırdı eşitsin bilsin ki, vecine almır. Yene de her an ağlı, fikri Ömürde idi.
.....................................
Mağazada olan danışıqdan sonra bir müddet idi ki, Azaddan ses çıxmırdı. Açığı bu Ömürü narahat etmişdi. Ne zeng edir, ne de yazırdı. Öz-özüne fikirleşdi ki, belke de her şeyi çox qabardıb. Türkana yazırdı ki,belke bir xeber çıxa, amma qürurundan da Azadı soruşmurdu. Tez-tez zeng edirdi ki, belke Azad bu olduğunu görüb zengi aça, amma yene de xeber-eter yox idi. Artıq bir hefte keçmişdi ki Azaddan zeng, mesaj gelmirdi.

<< 1 2 [3] 4 5 >>