Ertesi gün seher, Muradın sesi meni yuxudan oyatdıqda, ilk önce qardaşımın çağırışını qulaqardına vurdum, ancaq tekrarlanan cümlede Minare adını eşiden kimi, yuxum aldadıcı duman tek, ele o andaca çekilib getdi.
Eynimi geyinib, Muradı da qabaqlayaraq celd şekilde qapıdan çıxıb, hamam otağına keçdim. Qadınların sesi bu defe Elmira xanımın pasiyentler üçün ayırdığı yan otaqdan gelirdi. Söze nece başlayacağımı götür-qoy ederek, güzgü qarşısında da on-on beş deqiqeye yaxın vaxt itirdim.
Nehayet, kiçik otağa yaxınlaşıb evvel qapını döydüm, sonra ise desteyi burub, onu açdım.
- He, geldin? – anamın dünenki heyecanı hele de keçmemişdi, odur ki, meni gören kimi qeyri-ixtiyari olaraq ayağa qalxdı – Keç, eyleş… – deyib özü de oturdu – Minare xanım, bu menim böyük oğlum Nicatdır. BDU-nun hüquq fakültesinin üçüncü kurs telebesidir. – Elmira xanımın menimle nece fexr etdiyi, ilk tanışlıqdan menim harada tehsil aldığımı, qadına yersiz olaraq söylemesinden açıq-aydın hiss olunurdu. – Nicat, Minare xanımı ise, sen artıq qiyabi de olsa tanıyırsan.
- He, eledir. – deyib qonağımıza el uzatdım – Bu kiçik xanımımız da, deyesen Laledir, elemi? Tanış olmağımıza çox şadam.
- Men de… – Minare xanım gücle de olsa, gülümsemeyi bacardı…
Onun gülümseyerken ne qeder eziyyet çekdiyini hiss etmek heç de çetin olmadı. "Göresen, simasına bu qeder ezab cizgileri hekk olunmuş bir qadın, heyatı boyu heç ürekden gülübmü?!” – deye düşündüm.
Minare xanımı men ele bu cür de tesevvür edirdim. Onun otuz beş yaşı ancaq olardı. İri, badamı qara gözleri aydın baxırdı. Şabalıdı, kesik saçları ise çiyinlerine tökülmüşdü. Üz cizgileri düzgün idi, ancaq alt dodağının bir qeder sallaq olması, onun yegane zahiri ferqliliyini nezere çarpdırırdı.
- Size mane olmadım ki? – söhbete bu cür başlayacağımı evvelceden düşünmüşdüm – Eger hele de ne ise danışacaqsınızsa, men gözleye bilerem.
- Yox, ehtiyac yoxdur. – anam derhal cavab verdi – Biz de ele seni gözleyirdik. Minare xanıma her şeyi danışmışam. O, seninle

[1] 2 3 ... 13 >>