gülümsünüb, başını terpetdi. Sebuhinin yanına qayıdanda o, düz gözlerimin içine baxırdı.
- Sen Allah, kimdi o qadın? – bic-bic gülüb, asta sesle dedi – Menden gizledirsen?
- Çox şey bilsen, – pulu ona uzadaraq dedim – saçın tez ağarar.
- Yene başlama da… – adeten Sebuhinin en yaxşı veziyyetinde, onun keçel olduğunu yadına salaraq, ehvalını asanlıqla korlamaq olardı – Mene sadece maraqlıdı. O qadın kimdi? Biz niye bura geldik? Qebiristanlığa niye keçdiniz? O, niye senden küsdü? Sen indi hara gedirsen?
- Sebuhi, gel bura… – deyib, maşının qapısını açaraq, onu sükan arxasında oturtdum – Beş sualının beşi de yadımda qaldı. – gülerek ona baxdım – Söz verirem. Bir gün bu haqda etraflı danışarıq. İndi ise, heç vaxtım yoxdur, incime. Helelik…
Bunu deyib, Sebuhiden uzaqlaşdım. Men Minare xanımgile çatanda, artıq o, maşınını çevirib yola düzelmişdi.
Qadının yaşadığı ev, kendin axırında yerleşirdi. Taxtadan o qeder de hündür olmayan hasarı, asanlıqla aşmaq olardı. Adeten kend evleri, Bakıdakı kimi debdebeli ve "keçilmez” çeperlerle qorunmurdu. Minare xanımgilin evi de eyni ile bele idi. Ancaq, heyete daxil olarken, darvazadakı o qeder de kiçik olayan bir qıfıl diqqetimi çekdi. Her halda bu cür alçaq hasarla müqayisede, bu qıfıl kifayet qeder böyük görünürdü. Birmertebeli evleri ise, kürsülü idi. Böyük ve sıx ağaclı bağları vardı ve menzilin bu bağa üç penceresi açılırdı. Evin sağındakı tikili ise, mene daha çox qarajı xatırlatdı. Onun da darvazasından qıfıl sallanırdı.
- Deyesen, rehmetlik yoldaşınız qıfılları çox sevirmiş… – qadına baxaraq gülümsedim.
- He, eledir… – Minare xanım da güldü – Neriman SSRİ vaxtlarında xaricde olan zaman, orada eline bezi kiçik ev eşyaları keçib. Bir ara hetta al-ver de edibmiş. Cavan vaxtı… Bu qıfılları da Litvadan getirib…
Qadın bu sözleri deyerken, artıq eve daxil olmuşduq. Bu an, dehlizin diger başında, yeni evin sağında, bağa açılan daha bir pencerenin olduğunu gördüm. Dehlizden qonaq otağına keçende, Minare xanım otağın sol

<< 1 ... 10 11 [12] 13 >>