Rehman gedenden sonra Aliye bu evde çox darıxmağa başlamışdı. Eltisi gelib –getmirdi, qaynanası ile küsülü idi. Evde kiçik baldızı, qaynatası ve qaynanası ile yaşayırdı. Qaynanası sözünün üstünde duraraq gelini anası evine buraxmırdı. Herden ata-anası geler,qızlarından hali olub gederdiler. Onların bu gelişi de Sona xanımı açmırdı. Ona ele gelirdi ki, Aliyenin anası ve bacıları gelini öyredecek, ona pis xasiyyetler aşılayacaqlar. Lakin onu düşünmürdü ki, her bir qız anası övladının ağ gününden başqa ne isteyer ki. Lakin Sona xanım etrafda baş verenleri görür, ailedeki problemlerin hamısının günahını qız analarında görürdü. Onun böyük qızı aile qurduğu oğlanla ta evliliyinin ilk günlerinden, oğlanın ata-anasından ayrı yaşamışdı. Oğlan sakit tebietli, çalışqan ailesine bağlı bir adam idi. Öz ata-anasının yanına nadir hallarda gederdi. Onlar kendde yaşayardılar. Asif ise rayon merkezinden ev alıb, heyat yoldaşı ile orada yaşayırdı. Ailenin her işini Sona xanım hell ederdi. Ailede heç bir söz-söhbet yox idi, sakit bir ömür sürürdüler. Sona xanımın yeznesi çox utancaq idi, onun bir sözünü iki elemezdi. Sona xanım da ele düşünürdü ki, bu qızının ailecanlı, sakit tebietli olmasından ireli gelir. Lakin burda sebeb onların qabağına çıxan yeznenin bele sakit ve her şeye qane olan bir insan olması idi. Odur ki, düşünürdü ki, gelin de qızı kimi sakt olmalıdır. Orasını başa düşmürdü ki, onun qızı qaynana yanında yox, ele demek olar ki, öz anasının ehatesinde yaşayır. Kefi isteyende anasıgile gelir, qalır, hara getse anası ile gederdi.
Aliye öz seliqe sehmanı, biş-düş bacarığı, işgüzarlığı ile ad-san qazanmışdı qohum- eqraba içinde. Hamı bu qızın bu qeder çalışqan olmasına heyret edirdi. Günün bütün vaxtnı ev işlerine, ne ise yeni bir şey öyrenmeye serf edirdi. Günleri, saatları sayaraq Rehmanın gelişini gözleyirdi.
Rehman tez-tez Aliyeye zeng eder, halını soruşardı. Onsuz darıxdığını ve tezlikle geleceyini deyirdi. Bu Aliyeni sevindirse de, Sona xanımı qıcıqlandırır, Rehmanın

[1] 2 3 ... 5 >>