qalmayıb.

Axşam terefi Elşad öz maşınında, yanında böyük emisi Ehmed ve onun heyat yoldaşı Necibe xala dalımca geldiler. Meni rayona, Elşadın babası evine getirdiler. Qapıdan içeri girende Elşadın anasının mene dikilen qanlı baxışları bu gün de gözüm önündedir. Elinde ixtiyarı olsaydı, meni bir qaşıq suda boğardı. Hiss etdim ki, bu izdivaca razı deyil. Bundan bele meni yaxşı heç neyin gözlemediyini qapıdan içeri atdığım ilk addımda bildim.

2 saat sonra Elşad hazırlanıb, şehere qayıtdı. Getmemiş xelvetce yanıma gelib, qapıdan mene xeberdarlıq etdi:

– Men gedirem. Bir-iki güne qayıdacam. Ağıllı ol!

Sözün menasını gözel bilsem de, özümü eşitmezliye vurdum. Elşad uzun, derin baxışlarla gözümün içine baxıb, dillenmediyimi görende çıxıb getdi.

Gece yarısı qaçmaq istesem de alınmadı. Duyuq düşüb imkan vermediler. Otağa salıb qapını arxadan bağladılar. Menimçün ayrılmış bu otaqda çarpayıya uzanıb ata-anamı, bacımı düşünerek o ki var ağladım. Kim bilir, haqqımda ne düşünürdüler. Ve çox güman ki, meni günahkar bilirdiler. Haqlı idiler. El içinde xar olmuşdular. Atam meni bu yaxınlarda qohumlarımızdan birinin oğluna vermiş ve artıq bu defe fikrimi soruşmamışdı. İstemesem de sesimi çıxarmamışdım. Bir hefteye nişan olacaqdı. Her iki evde hazırlıq görülürdü. Men Rüfetden sonra çetin ki, birini seve bileydim. Qelbim de, ruhum da çoxdan ölmüşdü. Amma atamın sözünün üstüne daha söz deye bilmemişdim. Çünki artıq sevgisine arxalandığım o, yox idi. Meni özüne lazım bilmemişdi.

Mene üzük getirecek oğlan da xar oldu. Sevmesem de, o da özüne göre bir kişi idi. İndi bu xeberi öyrendikden sonra dost-tanış içine çıxa bilmeyecekdi…

Beş gün sonra Elşad rayona geldi. Burda artıq toya hazırlıq gedirdi. O, rayona çatan kimi birbaşa babası evine gelmişdi. Meni görmek isteyirdi. Amma men onu görende yatmış qezebim sanki yeniden oyandı.

Qaçırıldığım günden yemek yememişdim. Tekid ve israrlara reğmen redd edirdim. Buna göre de artıq başağrısı, halsızlıq başlamışdı mende.

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>