eyleşdi. Maşını Elşadın yaxın dostu Natiq idare edirdi. Biz maşına eyleşende salonda sesucaldanlardan menim çox sevdiyim bir mahnı duyulmaqda idi. Evvel bunu tesadüf sandımsa da, sonralar mene melum olacaqdı ki, Natiq bunu Elşadın xahişi ile seslendiribmiş… Çünki Elşad menim bu mahnını çox sevdiyimi necese bilirmiş…

Qayınatam qabaqda oturmuşdu deye, Elşad tamam sakit dayanmışdı, mene iradını deye bilmirdi. Onun oğrun baxışlarını yol boyu üzerimde hiss etsem de ona teref baxmırdım.

O gün toy karvanı şadlıq sarayına hemin mağazaların önünden keçib getmişdi. Men edama götürülen bir mehkum kimi belke buralarda olar deye son defe onu görmek isteyirdim. Duvağın altından yaşlı gözlerle bize tamaşa eden adamların içinde onu aramışdım. Bilmirem belke o da burada idi. Belke de bir kenardan maşınları seyr edirdi.

Rüfet artıq menim deyildi. Evlenib aile sahibi olmuşdu. Öz heyatı vardı. Mense hele de onun arxasınca göz yaşı tökür, üreyimle bacarmırdım. Qelbim sonsuz acılar içinde sıxılıb-açılır, od tutub yanırdım. Bu an çekdiyim ezabın hesabı yox idi. Ele bilirdim eynimdeki gelinlik deyil, kefendir. Ve bir azdan meni diri-diri qebre qoyacaqlar. Sanki çalınan “Vağzalı” deyildi, “Yasin”imi oxuyurdular.

Maşın karvanı şadlıq sarayının önünde dayanıb, qayınatam ve sonra Natiq maşından enende biz Elşadla tek qaldıq. Mezemmetle meni süzen Elşad bayaqdan sebrini bassa da, artıq davam getirmedi.

– Cüme axşamına getmirik e… Toyumuzdu! 14 gün ağladın, bes etmedi?

Dillenmedim. Ona teref baxmadım bele.

– Yığışdır bu gözünün yaşını! Besdir ağlaşma qurdun! Meni heç olmasa bu gün hövseleden çıxartma! Hamının gözü bizdedi…

Yene dillenmedim. Elşad meni ters-ters bir xeyli süzüb, esebi-esebi fısıldadı.

Saatlar bir-birini evez edir, toy meclisi şur keçirdi.

Meclisdeki deyib-gülen, reqs eden qonaqlara baxdıqca üreyimden qara qanlar axırdı. “İlahi, men burda ne gezirem?!” – deye feryad edib hayqırırdım, amma heç kes sesimi duymurdu.

Mikrofonu götürüb çıxış eden

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>