hikke ile mene sesini qaldırdı:

– Ne forslanıb oturmusan burda? Şah qızısan de sen, sene söz deye bilmerik… Görmürsen erin yoldan gelib? Dur gel, maraqlan ne yeyib-ne içir! Acdır, susuzdur? Yanına düşüb gelmeyi, qoynuna girmeyi bacardığın kimi, qulluğunda da dur! Qalx ayağa görüm! Gözünün suyunu az axıt bu evde! Gedib atan evinde istediyin qeder ağlarsan! – Ters-ters meni süzdü. Geldiyi qaydada da çıxıb getdi.

Men özümü toplayıb metbexe keçdim. Elşad yemek yemeyeceyini ağızucu xeberdarlıq etdiyi üçün onun isteyine göre çay demledim. Masanı hazırlamağa başladım. Elşad salonda divanda eyleşmişdi. Her iki eliyle başını tutub sessiz dayanmışdı. Bu vaxt eve gelen İlkin onu görüb sevindi.

– Elşad?.. Ne yaxşı gelmisen! – İreli gedib onu qucaqladı.

Elşad qardaşını bağrına basdı. Eyni zamanda da onun sualını cavablandırdı:

– Bir-iki saatlıq gelmişem. Bir azdan qayıdıram. Komissarlıqda bir balaca işim vardı. Hospitala da getmeliyem. Dedim gelmişken, yolüstü eve de baş çekim. – Elşad qardaşı ile danışsa da düyünlenmiş qaşlarının altından anasını, onun hereket ve davranışlarını izleyirdi.

– Eceb elemisen! – İlkin elini onun küreyine vurdu. – Özün necesen? Xidmet ede bilirsiz Vetene?

– Özümem de… – Bütün fikri anasında olan Elşad onun soyuqluğuna, ögey münasibetine etiraz elameti olaraq narazılıqla başını buladı.

– Özüne fikir ver. Qalanı düzelendir. – İlkin ferehle qardaşını süzdü.

Bir qeder sonra Elşad yola düşmezden evvel, vidalaşmaq üçün otağımıza, menim yanıma geldi.

Gelib meni bele görmesi onu çox narahat etmişdi. Geldiyine peşman olmuşdu.

Ağır addımlarla mene yaxınlaşıb, taxtın kenarında yanımda eyleşdi. Saçlarımı eliyle qulağımın ardına keçirib, mehr-mehebbetle meni süzdü.

– Sakitleşdin?

Dillenmedim. Elşad başımı köksüne sıxdı. Saçlarımdan öpüb, yubanmadan ayağa qalxdı.

– Getmeliyem. Uşaqlar meni gözleyir. Özüne yaxşı bax!

Qapıya yaxınlaşdı. Dönüb bir de mene baxdı. Bu baxışda menden qetiyyen ayrılmaq istemeyen, amma mecbur

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>