onu evden çıxartdı, sakitleşdirmeye çalışdı.
Küçeye çıxanda Elşad qardaşına:
– Onu sene tapşırıram! – dedi. Esebini qovmaq üçün eliyle üz-gözünü ovuşdurdu. – Gedirem, fikrim qalacaq burda…
– Arxayın ol.
– Evde veziyyete nezaret ele. Sakitlik olsun. Onsuz da eseblerim gergindir, İlkin. Yorulmuşam…
– Narahat olma.
– Bilirem ki, anam onu incidir… Şekk-şübhesiz bilirem! Qız özü demese de, men uşaq deyilem. Hamısı menim ucbatımdandır! Xahiş eleyirem senden, İlkin, imkan verme çox ireli getsin.
– A kişi… Yolundan qalma de… Rahat ol! – İlkin gülümseyib qardaşını bir daha emin etdi. – Sağ-salamat! Yaxşı yol!
Bir qeder sonra Elşad artıq şehere doğru yol gedirdi. Maşında onunla gelmiş iş yoldaşları deyib-gülür, zarafatlaşır, maşındakı musiqi sesinden qulaq tutulurdu. Amma Elşad bu qeder sesin heç birini eşitmirdi. Evde qarşılaşdığı menzere onu alt-üst etmişdi. Barmaqlarıyla düyünlenmiş qaşlarının ortasını sıxıb, sessiz dayanmışdı. Bir eli sükanda, gözü uzanıb geden yolda olsa da fikri evde qalmışdı. Meleyin sesi qulaqlarından çekilib getmirdi. “Meni de özünle apar!”
Herbiçilerden biri Elşadın durğun ehvalını görüb, sebebini öyrenmek üçün ona sataşıb, zarafatlaşmaq istedi.
– Teze bey… Nolub? Bakıya az qalmışıq, senin hele sesini eşitmemişik.
Elşadla yanaşı oturmuş başqa biri çiyninin üstünden arxaya – hemkarına göz vurdu.
– Darıxdı da yeqin. İşiniz yoxdur.
– E, bunun teze beyliyi çoxdan keçib. Onun indi ata olmağa hazırlaşan vaxtıdır. Hele gecikib.
Gülüşdüler. Elşad söhbetin ondan getdiyini bilse de, özünü eşitmezliye vurmuşdu. Zarafat edecek, zarafat götürecek halda deyildi. Amma yoldaşları onu danışdırmağı qarşılarına sanki meqsed qoymuşdular.
– Yoldaş leytenant… – Herbiçi onun çiynine toxundu. Elşad könülsüz-könülsüz çiyninin üstünden geriye, arxa oturacaqda oturmuş yoldaşlarına baxdı. Oğlanlar bunu görcek bir ağızdan ona irad tutdular:
– E, bir sesini çıxart da! Bahoo!..
– Ne qem deryasına batmısan, a kişi!
–
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç