ona.
bir de soruşdu:

- aldatma meni, düzünü de qurbanın olum, o
xaraba xerçengdendi, he? Görüm onu
sovxaya qalsın!

deyirem ki, menim sakit danışmağıma
baxmayın.
o, bunları hönkürerek deyirdi.
ele men boynunu qucaqlayıb sakitleşdirmek
isteyirdim ki, anamın xestelikden sarsılmış
xırıltılı sesi eşidildi: “ay bala, ele deme, Allaha
acığ geder”...


heç bilmirem nece deyim xoşbext olduğumu,
atılmış uşaq kimiyem indi.
mence,
bütün atılmış uşaqlar eyni cür oğurluq eleyir,
eyni cür gülümseyir, eyni cür darıxırlar.
men darıxanda saçlarımı qarışdırıram,
barmağımı dişleyirem,
perdeni dartıb qırıram.
sonra ayağımın altına stul qoyub çıxıb perdeni
asıram. xoşum gelir perde asmaqdan.
kenddeki evimizde qeşeng perdemiz vardı, upuzun,
baharı rengli.
qatlayıb vurmuşduq pencereye.
ezizi-girami qonaqlar gelende açıb süfre
eleyirdik.
o deyirler e, süfre müqeddesdi-filan,
boş-boş söhbetlerdi.
perde daha müqeddesdi, inanın mene.
daha doğrusu pencere.
heyif deyil pencere?
lap çox darıxanda pencereden çöle baxıram.
adamlar pencere şüşelerinin arxasından
baxanda daha mehriban görsenirler.
penceresiz yerler ele axmaq yerlerdi ki.

men aylarla penceresiz qalmışam.
deyirdim, ay allah, varsansa bir iyne
gönder bu tavana deşib keçsin, iyne ucu
miqdarı deşikden göy üzüne baxım.
düzdü, iyne ucu miqdarı deşikden
baxmaqla zövq almaq olmaz göyüzünden.
bir de, bu olmaz sözünden
zendeyi-zehlem gedir.
ne bilmek olar? belke de mümkündü.
çox yeqin heç ne başa düşmediniz
dediklerimden. lap yaxşı…
deyirem ki, yamanca sevirem göy üzünü. ta
uşaqlıqdan vurğunuyam.
göy üzü qeşeng yerdi, orda pis adamlar yoxdu.
polisler de yoxdu orda.

sevdiyim adamları göy üzüne benzedirem.
düz sözümdü.
(benzedirem de sersem sözdü, oxşadıram
daha yaxşı seslenir)

sevdiyim adamları göy üzüne oxşadıram...

ne deyim?
gerek hamının göy üzünde kimise olsun
mütleq olsun
allah haqqı düz deyirem
men bütün güneşli günlerde göye baxıb
doqquzacan sayıram.
niye

<< 1 [2] 3 >>