deyilesi sözüm var.

– Ne söz? – Maraqla üzüme baxdı. – Eşidirem.

Men derin bir köks ötürüb eslinde özümü topladım. O, dayanıb menim ne deyeceyimi gözleyirdi. Bu arada musiqinin sesini de azaltdı.

Dodağımı dişlerimin arasında sıxıb, bir qeder çekine-çekine dillendim:

– Senin anana qarşı bele kobud, bele sert reftarın xoşuma gelmir. Özü de menim yanımda. O, ele zenn edir men yöneldirem seni.

Elşadın üzündeki mülayim ifade bir anda gerginlikle evez olundu. Qaşlarını düyünleyib, çep-çep meni süzdü:

– Bu idi mene demek istediyin söz? – Acı istehza ile dodağı qaçdı. Teessüfle başını buladı. O, deyesen menden tamam başqa bir xeber alacağını umurdu. Amma yanıldığını anlayıb pert oldu. Buna göre de esebileşdi. Men elimi onun elinin üstüne qoyub, yüngülce sıxdım.

– Elşad…

Öz adını birinci defe menim dilimden eşitmesi onu heyecanlandırsa da qaşlarının düyünü açılmadı. Gözucu esebi-esebi meni süzdü.

– Get üzr iste, barışın! Xahiş edirem senden, son qoy bu küsülülüye! Sen kiçiksen, addımı sen atmalısan!

– Menim bele bir fikrim yoxdur! İsteme bunu menden! – Elşad qeti sesle dedi. – Onlar meni başa düşmek istemediler!

Men istemirdim anayla balanın arasına giren bir günahkar kimi tanınım. Bu ittihamlardan artıq cana doymuşdum. Odur ki, Elşadı yola getirmeyince geri çekilmek istemedim.

– Sizin ana-bala öz aranızda bir anlaşılmazlıq olub, meni buna qatmayın.

– Buna özleri şerait yaradıblar! Senlik burda heç ne yoxdur!

– Yene de bu sene heç bir esas vermir! Günahı dağlar boyda olsa da o, senin anandır! Seni dünyaya getirib.

Elşad dodaqlarını bir-birine sıxıb, susdu.

Men bunu fürset bilib, davam etdim:

– Bilirsen ne var? Men yorulmuşam artıq! Bele heyat olmaz e… Evde heç kimin üzü gülmür. Her gün gerginlik… Her gün söz-söhbet… Mehribançılıq yoxdur. İlkin ne vaxta qeder yanımda oturub söhbet edecek ki, başım qarışsın? Sen şeherde, ata-anan da ki, üzüme baxmaq istemir. Neinki menimle kelme kesmek.

– Dile geldin axırda? – Elşad

<< 1 2 3 [4] 5 >>