eledi:

– Maraqlanmışam, soraqlamışam. Haqqında yaxşı sözler çatdı qulağıma. Bildim kimdir qudan. Kimlerdendir…

– Quda. – Qayınanam istehza ile gözlerini süzüb fısıldadı.

Ehmed emi ona ehemiyyet vermeden davam etdi:

– Temiz adamdır. Öz zehmeti ile yaşayan edeb-erkanlı biridir. Elbet, gedib otursaq, bir-iki kelme desek, söz başa düşesi qanacaq sahibidir. Sözümüzü geri çevirib, ağsaqqala hörmetsizlik elemez. Meslehetim odur, çox uzatmaq lazım deyil bu işi. – Ehmed emi sözün bu yerinde sesini bir qeder qısıb astadan dedi. – Qızı da nezere alın. Bir il az müddet deyil. Biz eslinde çoxdan gedib üzrxahlıq elemeli idik. Düzgün iş görmedik.

Qayınatam iki elli başını tutub, bir xeyli sükut içinde dayandı. Men üreyim çırpına-çırpına gözümü onun dodaqları arasından çıxacaq bir kelme söze dikmişdim. O, nehayet, bir qerara geldi:

– Sen nece meslehet bilirsen ele de olsun, Ehmed, – dedi. – Qardaşın oğlu özü de gelsin, yoluna qoyarıq.

Ehmed emi razılıqla qayınatamı süzdü. Ele bildim üstümden ağır bir yük qalxdı. Bir yandan sevinsem de, bir yandan heyecanlandım. Ele bu anda qayınanamın sesine diksindim.

– Eli! – O, heyretle gözlerini iriledib erini süzdü. – İndi ki bele oldu, getsen, özün gedersen. Menim o qapıda işim yoxdur!

– Sakit ol! Başlama yene!

– Ne deyirem ki, indi görerik!

Qayınanamın kin-küduretli danışığı, düşmen münasibeti bütün ümidlerimi puç etse de sevincimi üsteleye bilmirdi.

Elşadın eve gelib çıxmasını, atasının onunla danışmasını böyük sevinc içinde, sebirsizlikle gözleyirdim. Heyecandan üreyim uçunurdu.

Nehayet, bu qeder vaxtdan sonra ata-anamı, bacımı görecekdim. Lakin meni narahat eden bir mesele vardı. Atam meni bağışlayacaqdımı? Günahım olmasa bele ailemin, qohumlarımın gözünde men qoşulub qaçan bir qız idim.

BİR GÜN KEÇDİ.

Hemin gün axşamüstü metbexe keçmek isteyirdim ki, Elşadın sesine ayaq saxladım. Anasıyla danışırdı.

– Besdirin de. Bezmediniz söz-söhbetden? Men bezmişem! Yorulmuşam! Eziyyet çekirem!

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>