Barışın da birdefelik bu veziyyetle. Qebul edin ki, o, sizin gelininizdir, menim de heyat yoldaşım.
– Sen qebul elediyini qebul elemisen de, bize söz demek düşmez! – Qayınanamın kinaye dolu sesi eşidildi.
– Bahoo… – Elşad narazılıqla fısıldadı. – Bu ne tikanlı sözlerdir axı.
– Hmm… Menim düz sözüm de daha sene tikanlı görünecek. Qınamıram seni.
– Ana… – Elşad son derece mehriban bir sesle az qala yalvardı. – Qurban olum sene! Gel, bu düşmençiliyi qoy bir kenara. Mene göre keç! Neyleyim, sözünüzden çıxası oldum da. Men özümü onunla xoşbext bilirem! Başqasını istemirem! Sen isteyersen beyem oğlun bedbext olsun?
Dayana bilmedim, qapının tininden gizlince onlara baxmağa başladım. Elşad onu geri itelemesine baxmayaraq anasını qucaqlayıb buraxmır, üzünden, gözlerinden öpürdü.
– Uzaq dur menden! – Anasını gülmek tutsa da ona çemkirdi. Yene de sözünden qalmadı.
– Nedir, ne el-ayağa düşmüsen? Xeber çatıb qulağına?
– Ne xeber?
– Mensume uşaq deyil e… Sen boş yere şirin dili işe salmazsan.
– Yaxşı da, ay ana…
– Anan oldum daha? Heyif sene çekdiyim zehmetden! Kişi ol bir az! Kişi! Yad qızına göre mene dil tökmeyine bir bax!
– Arvadağızam da, neyleyim? – Elşad el çekmedi. Yeniden anasının o üz-bu üzünden öpdü.
Meni gülmek tutsa da, sesimi boğdum. Elşadın gözü mene sataşdı. Anasına belli etmeden mene göz vurdu.
Elşadın anası ile barışması evdeki ab-havaya da tesir etmişdi. Sakitlik idi. Bir-biri ile mehriban davranırdılar. Anası Elşadın başına pervane kimi dolanmağa başlamışdı. Qulluğunda durur, qayğısına qalırdı. Elşadın da rengi-ruhu açılmışdı. Buna göre özümde izah olunmaz bir yüngüllük duyurdum. Düşünürdüm ki, Elşadın dediyi kimi çetinlikler, deyesen, yavaş-yavaş arxada qalır. Amma sen deme, bu sakitlik fırtınadan önceki sessizlik imiş…
Elşadın mezuniyyet vaxtı bitmek üzre idi. Onun getmeyine beş gün qalmışdı.
Hemin axşam qayınanamla qayınatam hazırlanıb bacısıgile getdiler. Ata- anasını maşınla İlkin apardı. Onlar hele evde
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç