İndice oxudum ki, Şuşanın merkezi küçesine Mustafakamal Atatürkün adını veribler. Bezi dostlar da sual verib ki, niye Üzeyir Hacıbeyov, Bülbül, ne bilim Xurşidbanu Natevan dura-dura, Atatürk...

Bu suala cavab vermezden qabaq isteyirem size bir ehvalat danışam. Anakarada yaşayarken valideynleri kürd olsa da, özünü türk sayan kiraye otaq yoldaşım Ehmed (Ahmet) haqqında bir-iki defe yazmışam. Bax hemin Ehmed deyirdi ki, eger bizim sivilizasiya mehv olsa, aradan milyon iller keçdikden sonra Anadolu erazisinde arxeoloji qazantılar aparılsa, her yerden Atatürkün heykeli çıxacaq ve onlar ele bilecek ki, bu adam kimdirse, bizim tanrımız olub...

Türkiyede heqiqeten Atatürk heykellerinin, büstlerinin sayı-hesabı yoxdur. Vaxtile bizde her şey Leninin adına olduğu kimi, qardaş ölkede de ekser küçeler, prospektler, meydanlar, saraylar, stadionlar ve saireler Mustafakamal paşanın adını daşıyır.

Men Türkiyede şaire, yazıçıya, bestekara, ressama bizdeki qeder önem verildiyini, heykel qoyulduğunu görmedim. Görünür, bunu tekce sovet hökümeti edib ve bizi de bele öyredib. Odur ki, bezi dostlar Şuşanın merkesi küçesinin de Mirmöhsün Nevvabın, Qasım bey Zakirin adına olmasını arzulayırlar...

Bir haşiye de çıxım ki, söhbetimiz maraqlı olsun. Ankarada mene Osmanlıcadan ve Divan edebiyyatından ders deyen Filiz Kılıc adlı müellimim Füzuliye olan xüsusi münasibetimi görüb bir defe dedi: “Nadir Fuzuliyi çok sever...” Sonra ise elave etdi: “Nadir, sen gel Fuzuliyi bizimle bölüş. Çünki o sizin olduğu kadar, hem de bizim...”

“Bölüşemem, hocam” dedim.
“Neden” o maraqla soruşdu.
“Çünki Fuzuliye en çok biz sahiplendik. Ona Bakünün merkezinde heykel yaptık, eserlerine operalar, şarkılar besteledik, adına sokaklar, caddeler verdik. Bizde hatta Fuzuli ilçesi bile vardır...”

Filiz hoca heyret etdi. “Bizde şairler bu kadar önemsenmez” dedi ve elave etdi: “Gerçekten Fuzuliye siz daha fazla hakediyorsunuz...”

Qayıdaq Şuşanın merkezi küçesine Atatürkün adının verilmesine. Eziz

[1] 2 >>