dinmezce emel edirdim.

Bir gece yene bu veziyyet tekrar olmuşdu. Hekim iyne vurduqdan sonra men göz yaşları içinde öz-özüme pıçıldayırdım: “Gelmedi. İtirib-axtarmadı meni. Ata haqlı imiş. Verdiyi sözlerin hamısı yalanmış. Menim deyerim, qiymetim onun gözünde bu qeder imiş. Bir oyuncaq kimi oynatdı, sonra da atdı”.

Bu sözlerime, çekdiyim acıya döze bilmeyen bacım yanıma gelib saçlarımı sığallaya-sığallaya:

– O gelmişdi, Melek… Gelmişdi, inan mene! O seni atmayıb, eksine, deli- divane olub hesretinden! Sene hekim iyne vurmuşdu, yatmışdın. Buna göre heç neden xeberin olmadı. O, defelerle gelib bu qapıya, amma atam icaze vermeyib senle görüşsün. Her gelişinde onu qovub. Bağışla bizi! – deyib hönkürdü. – Bağışla!

Bacımın sözlerinden sonra gözlerime sanki işıq geldi. Amma iynenin tesirinden dilim söz tutmadı. Gözümden çıxan iri yaş damlası yanağıma süzüldü. Tezlikle ölü kimi yuxuya getdim.

Bir neçe gün keçdi.

Günortadan xeyli ötmüşdü ki, qapı döyüldü.

Men hele de eve keçmeden heyetdeki skamyada oturub qalmışdım. Evde bacımla ikimiz idik. Gedib qapını açdı. Ve çox keçmedi meni çağırdı:

– Melek… Seni görmek isteyen var.

Men çevrilib baxanda qapının ağzında Elşadın maşınını görüb yerimden dik qalxdım. Üreyimin çırpıntısını tesvir etmek mümkün deyil.

– Elşad geldi! – deye yüyrek qapıya sarı götürüldüm. Çatanda qarşımda Elşadın evezine İlkini görüb, duruxdum.

– Gelinbacı… – İlkin kövreldi, ireli yeridi.

Körpe uşaq kimi qaynımın qabağına qaçıb ona sarıldım. İlkin alnımdan öpüb, meyus bir ifade ile üzüme baxdı. Hal-ehval soruşdu.

Mense küçeye boylanıb teeccüble İlkini süzdüm:

– Bes Elşad hanı?

İlkin mezlum-mezlum üzüme baxıb, gücle dillendi:

– Elşad gele bilmedi.

– Sen aparacaqsan meni? – Sevincek soruşdum.

– Yox, Elşad icaze vermedi. “Atası evinde gözlesin, imkan tapan kimi gelecem” dedi.

– Bes özü hanı?- Heyecan ve narahatlıq içinde İlkini süzdüm.

İlkin köks ötürüb izah etmeye başladı:

– O esger söhbeti nehayet

<< 1 2 3 [4] 5 >>