Menlik bu qeder. Bu qızın dilini yene sen bilirsen. Oxşatmısan özüne. Senin kimi tersin biridir.

Men gözümü Elşaddan çekmeden gülümsündüm.

İlkin çıxan kimi Elşad körpe uşağı yanına çağırar teki hemişeki qaydada elinin işaresi ile meni çağırdı.

Palatadakı stullardan birini götürüb onun çarpayısının yanında oturdum. Hele de gözlerime inana bilmirdim, Elşadla üzbeüz dayanmışam. Gözlerim onun gözlerine baxır. Qeher boğazıma tıxanıb yene meni boğurdu. Dillenib bir söz de soruşa bilmirdim. Bunun evezine saçlarını sığalladım. Elimle sifetine toxunub, barmaqlarımın teması ile oxşadım. Onu görer-görmez meni saran bu güclü hissden birden-bire üreyime söz keçire bilmedim. Heç kimi ve heç neyi nezere almadan Elşadın üzünü ellerimin arasına alaraq deli bir istekle onun qanı qaçmış, quruyub çat-çat olmuş dodaqlarından berk-berk öpdüm.

Elşad bunu gözlemediyi üçün teeccüble gözlerini gözlerime dikdi. Kiminse palataya geleceyinden ehtiyatlanaraq mene xeberdarlıqla qaşlarını oynatdı. Onun bu veziyyetine meni gülmek tutsa da, bir yandan da ayrılığın, hesretin acısı meni bu qeder vaxtda ele yandırmışdı ki, ağlayırdım. Onu buraxıb, öz emelime beraet qazandıraraq:

– Havam çatmırdı, – dedim. Gözümün yaşını sildim.

Elşad bir vaxt mene dediyi sözü indi menim dilimden eşidende dodağı qaçdı. Bir gözü qapıda:

– Tam ayılmamışdım narkozdan. İndi ayıldım! – dedi. Sonra diqqetle meni süzerek zarafatyana bir irad tutdu. – Adam adama bele zülm eleyer? Özü de burada! Xeste adamam, yazığın gelmir?

Men hem ağlayıb, hem de meni saran sevincden güle-güle onun elini tutub yanağıma söykedim. Elinden öpdüm. Bu zaman gözümden çıxan iri yaş damlası onun elinin üstüne düşdü. Elşad narazılıqla meni süzdü:

– Niye ağlayırsan? – fısıldadı. – Qorxma, üzü pis adamam, heç ne olmaz mene! Xeste yatağındayam da, ona göre bele mezlumlaşmışam. Qoy bir ayağa qalxım, sonra senle o qeder didişeceyik ki…

Mense onun bu zarafatının qabağında tamam başqa sözler dedim:

– Daha senden başqa

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 10 >>