baxışlarından qaçıraraq yene de zeherli sözlerini udmaq mecburiyyetinde qaldım. Heç bir söz demeden yanından ayrılıb, bir neçe addım kenarda dayandım. Bu vaxt İlkinin anasına iradla dediyi sözleri eşitdim:

– Xestexanadayıq! – İlkin hirs onu boğa-boğa dedi. – Belke bir az sakit olasan? Millet tamaşamıza durmasın de!

– Sakit olmaq nedir? Onun qanını içerem, yene üreyim soyumaz! – Qayınanam odlana-odlana dedi. – Meni bura getirdiniz ki, bunu görüm, qanım qalxsın?

– Senin oğlunun ağlı bura qeder işleyir, buna qız neylesin? Bilmirdi beyem ne veziyyetdedir?

– Seni buna vekil tutub Elşad? Ne qahmar çıxırsan e, bu ölmüşe?

– Yox, vekil tutmayıb, o menim qardaşımın heyat yoldaşıdır! Size hele de çatmırsa, deyim, bilin! Eger oğlunu az da olsa düşünürsense, bir az sakit ol!

İlkin bunu deyib, sonra mene yaxınlaşdı.

– Gel çıxaq havaya, – deyib, meni de özüyle apardı.

Yetim quzu kimi yanına düşüb, dinmez-söylemez addımladım. İlkinle birlikde xestexananın heyetine çıxdım.

İlkin heyetdeki skamyalardan birinde mene yer gösterib, gözledi. Men oturduqdan sonra özü de eyleşdi. Esebi bir qeder soyuduqdan sonra anasını işare edib dedi:

– Sen onun heç bir sözüne ehemiyyet verme. Xasiyyeti budur. Hikkelidir.

Men başımı aşağı salıb dinmedim. Eslinde Elşadın özüne gelmesi meni nece sevindirmişdise, qayınanamın zeherden acı sözleri bele bu sevinci üsteleye bilmedi. İlkinin sesine başımı qaldırıb ona baxdım:

– Sen hele ne vaxta kimi oruc tutacaqsan?

– Ne? – Çaşqınlıq içinde teeccüble gülümsedim.

İlkinin dodağı qaçdı.

– Deyirem besdir ac qaldın. Gel bu daşı tök eteyinden, gedek eve. Yemeye bir şey hazırla. Bacı-qardaş oturub bir tike çörek yeyek. Gördün de Elşadı. Şükür Allaha, daha yaxşıdır. Menimse veziyyetim ürekaçan deyil. Men ölürem e, acından. Ne deyirsen, gedek?

İlkinin bele yazıq-yazıq üzüme baxmasına dodağım qaçdı. O, bunu görende:

– Onsuz da Mensume xanım ne qeder ki, burdadır, seni Elşada yaxın buraxmayacaq, arxayın ol, – deye

<< 1 ... 7 8 [9] 10 >>