Elşad xestexanada olduğu müddetde men de onun yanında qaldım. İlkinin xahiş ve israrlarına reğmen Elşad bir geceliye de olsa atası evine getmek istemedi.

Ayağa qalxıb bir az özüne gelen kimi işlediyi bölgeye yola düşdü, baxmayaraq ki, yaraları hele tamam sağalmamışdı. Gederken meni de özüyle apardı. Daha doğrusu, men bunu ondan tekidle istedim. Qayınanamın yanına yeniden qayıtmaqdansa güllenin, bombanın altında yaşamağı üstün saydım.

Xestexanadan birbaşa yola düşdük. Evvelce Elşadın hemin bölgeden olan dostunun evine getdik. İki gün sonra ise Elşad iş yerine yaxın bir erazide ev kirayeleyib, meni gelib oradan götürdü.

Gelmeyine gelmişdik, amma Elşad hele işe çıxmamışdı. Sehheti buna imkan vermirdi.

Düşmen bizden cemi bir neçe kilometr aralı idi. Bezen atışma sesleri eşidilirdi. Elşad bele hallarda altdan-altdan meni süzür, sual verirdi:

– Qorxmursan ki?

– Yox, – deye qetiyyetle dillenirdim, – sen yanımda olanda heç neden qorxmuram!

Elşad ise başlayırdı özünü qınamağa:

– Men hansı ağılla seni bura getirdim. Gerek qulaq asmayaydım sene!

– Mene bura xoşdur, Elşad!

Elimden geldiyi qeder ona qulluq edirdim ki, tez sağalsın. Yaralarının sarğısını deyişir, iyne-dermanlarını vaxtlı-vaxtında edirdim. Bir yerde olsaq da bir-birimizden uzaq qalmışdıq. Bu veziyyet onu sıxırdı, halından anlayırdım. Amma o, bu halda iken, elden bir şey gelmezdi.

Bir gece sarğısını deyişdikden sonra futbolkasını ona uzadanda gözüm Elşadın gözlerine sataşdı. Onun meğrur baxışları, yarıçılpaq ezeleli bedeni üreyime od saldı. Onsuz da yarasını sarıyarken ona toxunanda, işimi görerken bele barmaqlarım bedeninde gezişende özümü birteher hiss edirdim. İndi de buna benzer hissler keçirdim. Lakin özümü ele alıb, dedim:

– Geyin.

Elimi yumaq behanesi ile otaqdan çıxdım. Bir qeder sonra Elşadın meni çağırdığını duyub, yeniden yataq otağına qayıtdım.

– Bura gel görüm, sözüm var sene.

– Ne söz?

– Yaxın gel, deyecem de.

Dediyine emel etdim. Gedib qarşısında

[1] 2 3 ... 7 >>