Bir müddet keçdi.

Bir gün heç gözlenilmeden İlkin geldi. Sen deme, bize sürpriz etmek üçün bilerekden xeber vermeyibmiş. Elşadı bağrına basıb:

– Tebrik edirem, atacan! – deye elini şestle qardaşının küreyine vurdu. – Axır ki, biz de emi olduq de.

Elşad söz altda qalmadı:

– Nezere al de… Qardaş qardaşa bundan artıq ne etmelidir?

Onun sözlerine uğunub gülen İlkin meni qucaqlayıb alnımdan öpdü. Güleş ifade ile:

– Tebrik edirem, gelinbacı. Böyük oğlan olsun! – dedi ve derhal Elşada sarı göz vurub, xüsusi vurğuyla elave etdi. – Davamı gelsin!

– Amin! Amin! – Elşad güldü.

– Yaxşı, bes hanı menim qardaşım balası? Emisi gelib axı onun görüşüne.

– Taxt-tacındadır. – Elşad baxışlarıyla beşiyi gösterdi. – Bütün gece meni yuxu yatmağa qoymayıb, indi xumarlanır özüyçün.

– Düz edir! – İlkin güldü. Beşiye yaxınlaşıb içerisine eyildi. Diqqetle şirin yuxuda olan Hüseyni süzdü. – Ay maşallah, Allah saxlasın, qardaş! Şükür sene, ilahi! Ele bilirem bu gördüklerim bir yuxudur, şükür möcüzene! – deye Hüseynin üzünden öpüb, bize doğru çevrildi. – Oyatmayım. Oyananda doyunca öpüb oxşayaram.

İlkinin gelişi bizi çox sevindirdi. Geler-gelmez zarafatları, mezeli söhbetleri ile evde canlanma yaratdı.

Çox keçmedi Hüseyn oyandı. Men uşağı rahatladıqdan sonra onu aparıb İlkinin qucağına qoydum. İlkin uşağı daha aydın indi gördüyü üçün gözlerinin içi güldü.

– Bahoo! Salam, a kişi! Xoş gördük. Emi qurban sene! – Hüseyni döne-döne öpdü. Sonra çevrilib Elşada dedi. – Cizgileri eynen sensen. Ağlı-xasiyyeti oxşamasın! Yoxsa biz batdıq!

Elşad çayını içe-içe qaşlarını düyünleyib ters-ters İlkini süzdü.

İlkini gülmek tutsa da onu qıcıqlandırmaq üçün davam eledi:

– Emisine oxşasın, balam. Emi sülhsever adamdır. Atan kimi deli deyil.

Hüseyn bu dem üz-gözünü turşudub ağlamağa başlayanda İlkin derhal sözünü geri götürmeli oldu:

– Yaxşı-yaxşı, başa düşdüm, düyünleme qaşlarını, Elşadın nüsxesi. Xoşuna gelmedi sözüm?

– Xeberin olsun de, menim oğlum söz

[1] 2 3 ... 7 >>