ki, sonra çıldağa da aparam. Diksinib eleyer, heç neden işe düşerik.

Meni gülmek tutdu. Lakin sesim duyulmasın deye elimi ağzıma tutdum. Ve bütün seyimle bunu onlara belli etmemeye çalışdım.

AYLAR SONRA

Hüseyn artıq 7 aylıq idi. Böyüdükce Elşada daha çox benzeyirdi. Elşad evde olduğu günlerde bütün vaxtını ona serf edir, qucağından yere qoymurdu. Sanki maraqlı bir oyuncaq tapmışdı özüne. Uşağı danışdıra-danışdıra oynadıb, bir eylenirdi ki.

İradıma baxmayaraq onu boynunda bele gezdirirdi. Hüseyn de halından şikayetçi deyildi. Buna bir gözel adet etmişdi ve atası yanından bir balaca uzaqlaşan kimi dodağını büzüb, dalınca ağlayırdı.

Bezen onları bir yerde qoyub gedir, işimi görüb qayıtdıqda Elşadı yatmış, Hüseyni qıqıldayıb eli ve ayaqları ile oynayan görürdüm. Bezen de yataqda Hüseyni atasının qolunun üste, ikisi de şirin-şirin yatmış bir veziyyetde. Dayanıb bir müddet onları seyr edir, bu menzereden lezzet ala-ala gülümsünürdüm. Bir insana esl xoşbextliyin bu olduğunu derk etmek üçün daha ne lazım idi ki…

Belece sakit yaşayıb gedirdik.

Bir gün seher men Elşadı işe yola salmazdan evvel masanı hazırlayarken, qefilden ehvalım yene deyişdi. Özümü vanna otağına gücle çatdırdım. Öyüdüm. Bu veziyyet son günler her seher tekrarlandığı üçün artıq emin idim.

Vanna otağında xeyli yubanmışdım deye Elşad dalımca geldi. Meni çağırdı. Cavab vermediyimi görende qapını açıb soruşdu:

– Ne olub?

Men ağladığımı bilmesin deye soyuq su ile üzümü yuyub:

– Gelirem, – dedim. Ve bir qeder sonra ona doğru çevrildim. O, üzüme baxan kimi gözlerimin qızartısını görüb, şübhe ile soruşdu:

– Ağlamısan?

Cavab vermedim. Yanından ötüb salona keçdim. Elşad da dalımca. Ağlamağımın sebebini soruşdu. El çekmediyini görende etiraf etmeli oldum. Qanıqara halda dedim:

– Hamileyem.

Bunu duyanda Elşadın rengi duruldu. Zahiren ciddi görünse de, gözlerinin içi güldü:

– Buna göre ağlayırlar?

– Hele istemirdim. – Men tekrar doluxsundum. – Hüseynin hele heç bir

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>