Yaxşı olacaqsınız, inşallah. Fikir elemeyin. Ağıllı qız olub, sözüme qulaq assanız, tez sağalacaqsız. Qanaxmanız vardı. Şükür, tehlüke sovuşdu.

Men israrla ne baş verdiyini soruşub, hekimden heqiqeti öyrenende növbeti zerbeni aldım bu amansız heyatdan.

Yaşadığım sarsıntı tesirsiz ötüşmemişdi. Betnimdeki uşaq telef olmuşdu. Ve men dünenden burada idim.

Ezab içinde yanıb qovrula-qovrula deli kimi nece çığırırdımsa, onlar qolumu gücle tutub mene sakitleşdirici iyne vurdular. Ne vaxt özümden getdiyimi bele bilmedim. Gözlerimi bir de açanda Almaz xala başımın üste dayanmışdı.

Men heysiz ve hereketsiz bir halda yazıq-yazıq soruşdum:

– Elşad geldi?

Almaz xala gözlerini sıxıb gile-gile göz yaşı tökdü. Dillenmedi. Heç men de cavab teleb etmedim. Tamam sakit bir sesle başqa sual verdim:

– Hüseyn haradadır? Onu görmek isteyirem.

Almaz xala ürek ağrısı ile meni süzdü. Saçlarımı sığalladı.

– Qızıma emanet edib, gelmişem. Onun yanındadır, narahat olma. Bir az özüne gel, hekim icaze veren kimi eve gederik.

– Hüseyni görmek isteyirem! Birini itirdim, heç olmasa o yanımda olsun! – deye doluxsundum. – Ona sarılıb itkinimin yolunu gözleyim. Belke tab getirmeye gücüm ola!

Almaz xala sözlerime hönkür-hönkür ağladı.

İki gün sonra qayınatam Almaz xalagile geldi. Rengi meyit renginde idi. Ayaq üste ölmüşdü. Hüseyni qucağına götürüb, öpüb bağrına basanda dözmedi, hönkür-hönkür ağladı:

– Evim yıxıldı! Belim sındı! – dedi. – Balamın etrini senden alım, ay günahsız bala!

Xeyli sakitleşe bilmedi.

Kişi çekdiyi ezabdan nece yanıb-yaxılırdısa özünü ele ala bilmirdi. Belke de qarşısını kesen belli maneeleri yıxıb, qüruruna söz keçire bilseydi, meni de bağrına basardı. Bu derecede peşman bir ifade dolanırdı simasında. Alt-üst olmuşdu.

Men hele sağalmamışdım deye çarpayıda idim. Qayınatam içeri girende biixtiyar yerimde qalxıb oturmuşdum. O qeder öyreşmişdim ki, günahkar sayılıb tene yemeye, gözleyirdim kişi bu deqiqe ağzının acısını mene

<< 1 2 3 [4] 5 >>