Göresen dünyada azerbaycanlılar qeder işleyen, çalışan, pul dalınca ora-bura qaçan ikinci bir xalq var? Semed Vurğun demişken
"güneşin altında suyun içinde,
yağışda yağmurda suda biçinde,
derisi çatlayan gönü qaralan,
torpağın bağrını tepikle yaran"

Amma di gel ki, nece deyerler ortada heç ne yoxdur. Qazanılan pullar heç bilmirsen hara uçur, amma deqiq istirahete getmir. Bizde istirahet anlayışı bele qeribedir. Sanki özümüze pul ayırmağa pulu çöle atmaq kimi baxarıq. Hansısa restorana gedib biraz çox hesab ödeyenden sonra kiminse içinde bele bir duyğu formalaşır ki, o pula 5 kq et alsaydım bir ay yeyerdim.

Siz heç hansısa bir sivil ölkede bir dağlıq rayona istirahete gedib, manqal, kömür, quzu aparan adam görmüsüz? Mence görmemisiz. Çünki bizim üçün istirahet gedeceyimiz yerde yene işlemekdir.
Çatan kimi here başlayır bir işe. Kartof soyan kim, pomidor doğrayan kim, kabab çeken kim. 2 saat bele getdi zaman. Sonra oturub süfrede yeyenden sonra baxırsan artıq axşam olub. Sen ne dağ gördün, ne göl, ne de meşe. Yığılan zibilleri de bir kuloka yığıb hansısa qaranlıq bir yerde tullayıb qayıdırsan eve.

Bes niye pulumuz qalmır? Ona göre ki, elimize biraz pul düşen kimi, maşının ilinin köhne olduğu, qonşunun daha yaxşı maşın sürdüyü yada düşür. Ve yaxud divanın, kuxnadakı mebellerin de sıradan çıxdığı fikiri sanki zühur edir. Kend yerinde ise veziyyet biraz daha ağır olur. Yayda gün düşmesin deye hündür hasara alınır üstü şifirlerle. Xeyli emek serf edilir, çoxlu pul xerclenir. Axırda düzdü yayda gün düşmür, hem de külek de gelmir sen deme. Olur birdene ayı mağarası. Qaranlıq ve havasız.

Bizim heyatda yaşam motivasiyamız da çox maraqlıdır. Uşaq toyu görmek.
Adamlar bütün illerini bunu görmek üçün yaşayır, yene de çalışır, vuruşur, ele ki övlad toyu gelir çıxır, adam ortalıqda sanki ruh kimi dolanır. Fikir qalıb ne qeder pul yığılar, restoranın pulunu çıxarmaq, borcları qaytarmaq. Bir qram da olsa toydan lezzet almaq mümkün deyil. Bu sadece bir

[1] 2 >>