Sübh tezden Nazile eyvana çıxanda meni burada görüb, narazılıqla dedi:

– Yatmamısan, he?

Dillenmedim. Eyvanda oturub gözümü yola dikmişdim. Elşadı gözleyirdim. Ya ölüsünü, ya dirisini. Amma gözleyirdim.

Bu vaxt Etibarın eyvana çıxdığını görüb, qeyri-ixtiyari özümü yığışdırdım. O, her ikimize:

– Sabahınız xeyir! – deyib heyete enmek isteyende arxasınca seslendim.

– Qardaş, men atamgile getmek isteyirem. Apara bilersen?

Etibar çevrilib gözucu Nazileni süzdü. Teeccüble mene baxdı:

– Gelinbacı, ne vaxt istesen, baş üste, aparım, amma ne oldu ki, getmek isteyirsen? Burada rahat hiss etmedin özünü?

– Yox, ele deyil. Her şeye göre çox sağ olun. Ne vaxtdır görmürem atamgili, görüşmek istedim. Amma gelecem. Yeqin o vaxta qeder gelib çıxarlar da Elşadgil, he?

Buna meni inandırmasını isteyirmiş kimi intizar içinde ona baxdım.

Bu defe qayınatamla birlikde qardaşları da getmişdiler.

Etibar yene gözucu Nazileni süzdü, üzü kederli bir ifade aldı. Amma bütün cehdi ile bunu mene belli etmemeye çalışaraq ümid etmek, inanmaq istedi:

– İnşallah, sen deyen kimi olar, gelinbacı. Oldu. Hazır olanda xeber et, apararam.

1 SAAT SONRA

Elim titreye-titreye qapının zengini çaldım. Qapını üzüme açan atam idi. Baxışlarının zehmi hemin andaca meni basdı. Qarşısında cüce kimi büzüşüb, titremeye başladım. O, derin baxışlarla xeyli meni süzüb birden gözlemediyim sualı verdi:

– Hele bir xeber yoxdur? – Elşadı xeber aldı.

Kövrelerek qarşısında ne vaxt diz çökdüyümü bele bilmedim. Atamın ellerinden yapışıb duz kimi yalamağa başladım:

– Ata, qurban olum! Ayaqlarının altında ölüm, bizi bağışla! Bize xeyir-dua ver! Sen bizi bağışlasan, sen dua etsen, bilirem, ondan bir xeber çıxacaq!

Atam qeherlendiyini büruze vermek istemeyib, iradla:

– Keç eve. Uşaq yazıqdır, ezildi, – dedi.

Ele bildim heyata yeniden geldim. Atamın ayaqlarını qucaqlayıb hönkür-hönkür ağladım. Anamla bacım sese bayıra çıxdılar. Mene doğru yüyürdüler. Sarılaraq

[1] 2 3 ... 6 >>